Εκείνη δεν βγήκε από τη θάλασσα. Μόνο αυτός σηκώθηκε και άρχισε να περπατά χωρίς να μπορεί να τον σταματήσει κανένα εμπόδιο. Τον έβλεπε πώς προχωρούσε. Στην αρχή ήταν το κεφάλι που ανάβλυσε, μετά ήρθε η πλάτη που γνώριζε με κάθε λεπτομέρεια, ύστερα το δεύτερο δέρμα που δεν έκρυβε απολύτως τίποτα και μετά εκείνα τα μπούτια και οι γάμπες έως τα πόδια που καρφώθηκαν βαθιά στην άμμο. Κάθε βήμα του ήταν και μια κατάκτηση. Η απελευθέρωση των κατεχομένων είχε αρχίσει και αυτό της έδειχνε τώρα με τον πιο απίστευτο τρόπο. Δεν είχε ξεχάσει απολύτως τίποτα. Άλλωστε πώς θα μπορούσε με την εκκλησία που πρόσεχε κάθε κίνηση του ελεύθερου σκοπευτή. Συνέχισε να τον κοιτά και τον είδε να ετοιμάζεται. Ήταν γυμνός σαν τον ήλιο στην ακτή. Δεν σκουπίστηκε, κράτησε πάνω του το αλάτι της θάλασσάς τους. Έτσι τον είδε να ντύνεται με εκείνα τα ρούχα που του είχε φυλάξει. Ήταν έτοιμος. Η πρώτη χάρη είχε γίνει. Θα έδειχνε το μονοπάτι του φωτός.