Αρχικά δεν συνειδητοποίησε πόσο καινοτόμα ήταν η πράξη της. Μόνο με την πάροδο του χρόνου ένιωσε τη μοναδικότητα με όλο της το είναι. Ήταν υπεύθυνη για όσα έλεγε. Τα δώρα του ήταν πάντα γενναιόδωρα αλλά λίγοι ήταν αυτοί που μπορούσαν να τα πάρουν κι αν δεν τα σημείωνε θα είχαν χαθεί για πάντα. Αυτό δεν ήθελε. Μπορεί να μην ήταν κατανοητό σε άλλους. Αλλά αυτός ήταν ο ρόλος της. Και κάθε φορά που έγραφε πάνω στο τετράδιο της ψυχής, το ένιωθε βαθιά μέσα της και αυτό τη γέμιζε χαρά. Έτσι την ώρα που άλλοι νόμιζαν ότι εργαζόταν, αυτή συμμετείχε στην διάσωση του έργου. Η προτεραιότητά της ήταν αυτή. Το θέμα της διάδοσης ήταν μεταγενέστερο και δεν την απασχολούσε με τον ίδιο τρόπο. Διότι χωρίς διάσωση, πώς να υπάρξει η διάδοση. Το τετράδιό της, που ήταν αρχικά ένα απλό αντικείμενο, είχε αποκτήσει χάρη σε αυτήν μια ιστορικότητα. Αυτό είχε συμβεί με τρόπο συσσωρευτικό και ήταν μοναδικό, αφού αυτός ο λόγος δεν υπήρχε καν στα βιβλία που είχαν εκδοθεί. Λειτουργούσε συμπληρωματικά.