Η εικόνα της είχε έρθει ξαφνικά. Δεν ήξερε ακριβώς πώς. Η ιδέα της διάσωσης είχε πλάσει την έννοια του πολύτιμου. Και τι πιο πολύτιμο από την έννοια της ουσίας. Είχε πάρει επίσης μελανοδοχεία τα οποία ήταν πανέμορφα ακόμα και από την κατασκευή τους. Μόνο μετά κατάλαβε πόσο σημαντικό ήταν για την προστασία των μελανιών του που ήταν τόσο ιδιαίτερα λόγω της παράδοσης. Ο συνδυασμός ήρθε με την εικόνα του κύλικα και το μυροδοχείο. Μόνο αυτή είχε σκεφτεί τα άρωμα της ουσίας. Άλλωστε και τα μελάνια του μοσχοβολούσαν. Η έννοια της διατήρησης είχε παράγει την ανάγκη της επόμενης ημέρας με την έννοια της συνέχειας. Ξανασκέφτηκε αυτό το σχήμα κι αναρωτήθηκε αν κατά βάθος δεν ήταν γι’ αυτήν να είναι εδώ ακόμα και μετά. Διότι η πράξη ακόμα κι αν είχε διάρκεια παρέμενε ένας ήλιος της νύχτας και ήθελε αυτή να δει το φως της ημέρας. Δηλαδή να υπάρχει το πρωί και να μπορεί να αγγίξει την υφή που θα είχε αυτή η πολύτιμη δεξαμενή έλξης με το άρωμα μανόλιας και τη φρουτώδη γεύση.