Το είχε μέσα της, λες κι ήταν φυσιολογικό. Σαν να ήταν η φύση της να παλεύει και αυτή ενάντια της λήθης. Αυτή ήταν η αλήθεια. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε ήταν η υφή. Σαν να άρχιζε από τα δάκτυλα η έννοια της ουσίας. Είχε αυτό το κρεμώδες που την έκανε πιο ζωντανή από το μελάνι, όσο πολύτιμο κι αν ήταν. Τη φαντάστηκε πάνω στο τετράδιο και πέρασε πάνω του τα δάκτυλά της όσο πιο απαλά γινόταν. Εκείνη τη στιγμή ένα άρωμα πλημμύρισε τη σκέψη της. Έμοιαζε ταυτόχρονα με λουλούδι, είχε την εικόνα της μανόλιας και του οίνου, είχε την εικόνα της μεταλαβιάς. Δεν μπόρεσε να λύσει το παράδοξο. Έπρεπε να δοκιμάσει για να μάθει, το δάκτυλό της πλησίασε το στόμα της και άγγιξε πρώτα τα χείλη της, πριν βυθίσει τη γεύση μέσα της. Ήταν απαλή στην αρχή και η επίγευση πιο έντονη. Αυτό ήταν, δεν ήξερε τι έγινε, αλλά εκείνη τη στιγμή συγκινήθηκε και δάκρυσε. Μόνο εκείνη τη στιγμή κατάλαβε το δώρο που της είχε κάνει με τις εικόνες που είχε δημιουργήσει. Έτσι πήρε το φιλί της ζωής από το τετράδιο της ψυχής.