Δεν επαρκούσε. Όσο έντονο κι αν ήταν αυτό που ένιωσε, είχε ανάγκη από κάτι άλλο. Αλλά δεν ήξερε πώς να το ζητήσει. Έκανε πολλές προσπάθειες για να το διατυπώσει με τον πιο σωστό τρόπο. Τελικά τα κατάφερε. Ήθελε να υπάρχει αυτή η αίσθηση και την επόμενη ημέρα. Διότι ήταν αναγκαίο για αυτήν να αποκτήσει διαχρονικότητα. Ήταν σαν κομμάτι αιωνιότητας του χιλιόχρονου. Ήθελε το πρωί, μετά τη νύχτα, να σηκωθεί και να μπορέσει να αγγίξει την ουσία με τα δάκτυλά της και να μυρίσει αυτό το άρωμα χωρίς να έχει χαθεί ούτε στάλα χαράς. Έτσι σκέφτηκε ότι το κυπελάκι ήταν απλώς το ενδιάμεσο για το ουσιοδοχείο. Αναζητούσε την ομορφιά που θα προστάτευε την αλήθεια. Σκέφτηκε τα πολύτιμα μελανοδοχεία και βρήκε την ιδέα. Ήθελε την ουσία του κρυστάλλου για να ζήσει η πολυκυκλικότητα. Της έκανε όλες τις χάρες. Θα του ζητούσε και αυτή. Άλλωστε θα καταλάβαινε ποιος είναι ο βαθύς λόγος και θα συμφωνούσε γιατί το μόνο που ήθελε ήταν να είναι χαρούμενη η ψυχή της. Έτσι έγινε το θαύμα του δεσμού.