Ποτέ δεν είχε φανταστεί
τον Don Giovanni έτσι
και ακόμα λιγότερο τον Dom Juan.
Ήταν σαν να ζούσε το μάρμαρο
χάρη στο φως.
Μόνο που αυτή τη φορά
μετά την πέτρα
που είχε γίνει μάρμαρο
έβλεπε ζωντανά
να γίνεται φως
το μάρμαρο.
Δεν ήταν πια μόνο το λάξευμα
που είχε δημιουργήσει
την ύπαρξη
αλλά και η πράξη
που έφερνε ζωή.
Διότι το σώμα
ήταν ζωντανή φύση
που ξεχείλιζε ουσία
και μόνο.