Όταν είδε τη λίμνη ουσίας
σκέφτηκε αυθόρμητα
την ανάσταση της νεκρής θάλασσας,
εκεί όπου δεν υπήρχε
απολύτως τίποτα
είχε εμφανιστεί
πηγή ζωής
κι ο αόρατος δείκτης
έγινε σελιδοδείκτης
της μνημοσύνης
εντός δερματόδετου βιβλίου.
Μπορούσε ν’ αγγίξει
αυτό το δεύτερο δέρμα
και να νιώσει
με τρυφερότητα
πόσο ζωντανό ήταν
χάρη στο θαύμα της φύσης.
Αυτό μοσχοβολούσε τώρα
σαν τη σμύρνα
άλλης εποχής.