Δεν ήθελε να χαθεί τίποτα
ούτε σταγόνα
της πολύτιμης μνήμης
και σιγά σιγά κατάλαβε
γιατί ήθελε τόσο πολύ
μια καινούργια συνέχεια.
Ήταν λόγω πολυκυκλικότητας
που επέτρεψε την ύπαρξη
του διαχρονικού στοιχείου.
Ήθελε την επόμενη ημέρα
να βουτήξει τη φυσική της πένα
μέσα στο μελάνι της ζωής
και να μυρίσει το άρωμά του
δίχως να ξεχάσει βέβαια
το άγγιγμα της υφής
που πολλαπλασίαζε
τις αισθήσεις
αφού ακουμπούσε
ακόμα και την ψυχή.
Αυτή ήταν η ανθρώπινη πράξη.