Το φως της ημέρας άλλαξε σαν να ετοιμαζόταν για μία νέα αποστολή, κρυφή και αυτή. Τα ποιήματα του Verlaine είχαν μία βαθύτητα που προετοίμαζε την άλλη… την άβυσσο της σκέψης του Camus. Τότε κατάλαβε ότι δεν ήταν μία σύμπτωση η θέση του άλλου βιβλίου ακριβώς πίσω από το κρυστάλλινο κύπελλο με τα διάφανα πουλιά. Για να βγάλει το βιβλίο από τη θέση του, έπιασε πρώτα το κύπελο κι ένιωσε τη βαριά αγάπη που περίμενε την τεράστια προσφορά διότι κανείς ποτέ δεν είχε βρεθεί να ζητήσει τη χάρη αυτή. Όμως η αναμονή είχε μεταμορφωθεί σε ετοιμότητα. Κι όταν ο φωτισμός του θύμισε τη ζεστασιά ενός δωματίου με παρελθόν που είχε ένα πηγάδι φωτός, θυμήθηκε εκείνη τη νύχτα γεμάτη αστέρια που είχε παραγάγει το πινέλο του Van Gogh. Δεν είχε ξεχάσει την ένδειξη του άλλου σώματος, αφού ένιωθε ακόμα πάνω στο δέρμα του το πιο πολύτιμο, το πέρασμα των δακτύλων που λάτρευαν το μουσικό όργανο της νύχτας. Τότε συνειδητοποίησε ποιος ήταν ο πόθος της φαντασίας κι έπιασε το κρυστάλλινο κύπελλο.