Η γλώσσα των ποιημάτων έμοιαζε με υγρό κρύσταλλο και με αυτή την έννοια είχε μία συνάφεια με τα βιβλία της βιβλιοθήκης. Αλλά ποιος μπορούσε να φανταστεί και τη ζωντάνια του αν δεν τον είχε κοντά στη φωτιά που του έδινε τόση δύναμη που ήταν έτοιμος να ξεχειλίσει για να ανάψει τα πάντα στο πέρασμά του. Χαμογέλασε, όπως θα το είχε κάνει στην όπερα, ενώ είχε μόνο το λιμπρέτο. Πώς να μη θυμηθεί και τις κοπέλες στην άκρη της βιβλιοθήκης σαν να ήταν στην άκρη της θάλασσας… Παρέμεινε καθιστός απέναντι στο γυάλινο τραπέζι που είχε τη μορφή ενός διάφανου π. Εκεί άφησε την πένα του οργάνου για να πάρει εκείνη του τετραδίου. Ήθελε να καταγράψει τις νυχτερινές σκέψεις που γέμιζαν το μυαλό του σαν εκείνο το απαλό φως του νησιού. Βύθισε την πένα στη φιάλη για να πάρει το μελάνι της ανάγκης. Έτσι θα ζούσε πάνω στο τετράδιο το μαύρο φως που είχε έρθει επιτέλους να συναντήσει τον υγρό κρύσταλλο.