Ήθελε να μην ξεχάσει το μυστικό της κάβας, γιατί εκεί είχε ζήσει με το πνεύμα των αιώνων που είχαν κατεβεί πάνω του χάρη στα δάκτυλα που είχαν γεννηθεί στον Νέο Κόσμο. Έτσι και τώρα τα ένιωθε με τον ίδιο έντονο τρόπο σαν να ήταν μία χορδή του Χρόνου που είχε κουρδίσει η ίδια η Ανθρωπότητα για να παίξει τον ρόλο της για την ιστορία.Το φως της νύχτας έδειχνε τις σκιές του πύργου που πάλευαν, όχι μόνο για να ζήσει πολυκυκλικά, αλλά και να αναστηθεί για να ξεπεράσει τα όρια και το οικόσημο να παράγει νέο βουλοκέρι που θα σφράγιζε εκείνη τη στιγμή. Και γι’ αυτό η βαθύτητα έπρεπε να φτάσει στην κορυφή αργά αλλά σταθερά σαν μία σιωπηλή συμφωνία που ακούγεται με άλλες αισθήσεις. Έτσι ήταν το άγγιγμα του δέρματος που διέσχιζε τους αιώνες. Αλλά πώς να το φανταστούν τα χέρια που τον είχαν τυλίξει σαν δώρο του παρόντος.