Στο μυαλό του οι φυσαλίδες του κρυστάλλου του υπενθύμισαν την απόλαυση της μικρής θάλασσας κάτω από το φως του ήλιου. Η απόλυτη ελευθερία δεν μπορούσε να σταματήσει καμία κίνηση που ήθελε να γίνει πράξη. Ήταν σαν τον κύπελο, αλλά λεκάνη που έβραζε σαν ηφαίστειο που ήθελε να εκραγεί. Όμως η έναρξη έγινε από τα βάθη, διότι κανένα εμπόδιο δεν μπορούσε να σταματήσει τον πόθο της  ελευθερίας. Έτσι ξεπεράστηκε και η μαύρη πανοπλία  που δεν αντιστάθηκε ούτε στιγμή ακόμα κι αν δεν ήξερε ποια θα ήταν η συνέχεια του έργου.  Αλλά δεν γινόταν χωρίς αντεπίθεση. Και τα δάκτυλα έπιασαν με διπλό τρόπο το άλλο όργανο για να νιώσουν το εσωτερικό ασήμι. Διότι η αρμονία ήθελε το ταυτόχρονο αφού ο συντονισμός ήταν πλέον απαραίτητος για να ζήσουν μαζί με πολλαπλό τρόπο την ουσία του βιβλίου. Έτσι απέκτησε χρώμα και γεύση μια μικρή θάλασσα που τον ξαναέφερε στο κρυστάλλινο κύπελο.