Άρχισε με τον χρυσό και τον οπλισμό.
Συνέχισε με την παράδοση περιοχών που δεν ήταν δικές του.
Το σύστημα ακολουθούσε μία τακτική αποδόμησης.
Η παράδοση της Καρελίας, της Λιθουανίας και της Πολωνίας ήταν μόνο το πρώτο βήμα.
Μία μορφή προετοιμασίας.
Τίποτα το ουσιαστικό σε αυτό το επίπεδο.
Αλλά στην ίδια Συνθήκη υπήρχε και η παράδοση της Υπερκαυκασίας.
Κι αυτή ήταν μία επένδυση.
Το σύστημα θωράκιζε κάθε κίνησή του
με τη θυσία των λαών.
Και γι’ αυτό επέλεξε επιθετικές Συνθήκες για ν’ ακυρώσει τις ιστορικές.
Επιτέθηκε στη Συνθήκη Βερσαλλιών γιατί ήταν θεμελιακή και γιατί είχε ξεπεράσει τη δική του: τη Συνθήκη Μπρεστ-Λιτόφσκ.
Και έπλασε τη Συνθήκη Αλεξανδρούπολης για να δώσει χώρο και να παίξει τη Συνθήκη Μόσχας που ενίσχυσε με τη Συνθήκη Καρς.
Το όλο σύστημα είχε πάρει άλλες διαστάσεις και ήταν έτοιμο να δράσει πιο βαθιά.