– Δάσκαλε, έχετε μια αίσθηση déjà-vu εδώ;

– Eισακουσθέντος κυρίως.

– Έστω.

– Μα γιατί αυτή η ερώτηση λοιπόν;

– Αναρωτιόμουνα για τη φύση των πραγμάτων σ’ αυτό το χωριό.

– Και πώς είναι;

– Εδώ ο χρόνος δεν είναι γραμμικός.

– Και αλλού, το ίδιο ισχύει.

– Μόνον που, εδώ, τούτο είναι ορατό, ακόμη και για μένα.

– Δεν θα μπορούσα να διαφωνήσω μαζί σου.

– Παράξενο δεν είναι;

– Αυτή η νέα οξύνοια;

– Ναι.

– Όχι.

– Αυτό είν’ όλο;

– Γι’ αυτό το ζήτημα, ναι.

– Μπορώ, λοιπόν, να συνεχίσω;

– Σ’ αυτό το ξύλινο τραπέζι, κάτω απ’ αυτά τα στάχυα του αραβοσιτώνα, δεν έχετε καθίσει ήδη, πριν από πάρα-πάρα πολύ καιρό;

– Αλήθεια είναι.

– Με ποιον σκοπό;

– Τη θέαση του δένδρου.

– Της φλαμουριάς;

– Δεν ήταν πάντοτε εδώ.

– Έν’ άλλο δένδρο τότε;

– Μια βελανιδιά.

– Βλέπω.

– Καλό είν’ αυτό.

– Άρα ήταν απαραίτητο.

– Ήταν ένα ζήτημα χρόνου.

– Πριν απ’ τον θάνατο λοιπόν.

– Όχι, μετά.

– Δεν σας ακούω.

– Πρέπει να ξαναβρείς τον μουσικό. Είν’ η συμφωνία που είχαμε κάνει.

– Τηρήθηκε η συμφωνία τούτη;

– Εν μέρει.

– Είχαν ήδη …

– Ναι.

Ο δάσκαλος έχυσε λίγο από τον μηλίτη του στο πάτωμα και ατένισε πάλι το δένδρο μέσα στην σιωπή. Ο μαθητής έπαψε. Γνώριζε τα όρια του πόνου και μάλλον δεν θ’ άντεχε τη συνέχεια της αφήγησης.