Όταν είδε την πρώτη φορά το μαξιλάρι με τα λουλούδια της θύμισε τη λεπτότητα της εποχής που κανένα ανθρώπινο χέρι δεν είχε διαμορφώσει.’Ηταν η γνήσια φύση χωρίς παρέμβαση.
Ήθελε όμως να υπάρχει και αυτό το ανθρώπινο χάδι που προσέχει με αγάπη ακόμα και τα πιο μικρά λουλούδια, ακόμα και τα πιο ασήμαντα γιατί ήξερε ότι αυτές οι λεπτομέρειες αποτελούν χαρακτηριστικά της Ανθρωπότητας.
Με άλλα λόγια αναζητούσε αυτήν την προστιθέμενη αξία που είχε μέσα της η ουσία. Διότι ήταν η ανθρώπινη απόδειξη της ύπαρξης του έργου και γι’ αυτό ζήτησε τη χάρη.
Έτσι όταν αντίκρισε πάνω από τα μικρά λουλούδια την παράξενη χειρολαβή του χιλιόχρονου χάρηκε η ψυχή της γιατί ήξερε ότι θα έκανε το πρέπον όσο δύσκολο κι αν ήταν.
Ήταν εντυπωσιακή η διαφορά μεγέθους κι είχε την εικόνα της βελανιδιάς μέσα στον κάμπο που προστάτευε κάθε αθώα ύπαρξη.
Αναγνώρισε την αρχική βραδύτητα που ήταν το στίγμα της απόλαυσης κι ύστερα την ταχύτητα του φωτός που έλαμψε παντού για να δώσει το φιλί της ζωής σε κάθε λουλούδι.