Είναι σπάνιο να ξέρεις πότε αφήνεις
ένα ίχνος που να έχει σημασία.
Και γι’ αυτό ήθελε να ζήσει τα εγκαίνια.
Έβλεπε αυτά τα σεντόνια σαν τον καμβά
ενός πίνακα του μέλλοντος.
Κι ήθελε να ζει ζωντανά την αρχή, τη συνέχεια
και την ολοκλήρωση του έργου.
Το φόντο ήταν ήδη έτοιμο
σαν να ήταν η ίδια η φύση που περίμενε.
Άλλωστε τα λουλούδια είχαν πάρει τη θέση τους
σε αυτή τη μυθολογία.
Έτσι είδε τον ζωγράφο να πλησιάζει
με το πινέλο και την παλέτα.
Θαύμασε τις αργές κινήσεις
που προετοίμαζαν το πλαίσιο,
που διαμόρφωναν το πεδίο
κι ένιωσε μέσα της την ταχύτητα
της δεξιοτεχνίας
που ποτέ δεν έκαναν διόρθωση,
ήταν έργο σύνθεσης.
Ακόμα και το λευκό γέμισε ουσία.
Έτσι όταν ολοκληρώθηκε
έζησε την έκσταση
της αρμονίας.