Δεν είχε προσέξει τις λέξεις του τραγουδιού αλλά τώρα που είχε την εικόνα από τα κατεχόμενα του μυαλού, έζησε την αποκάλυψη. Δεν είχε ξεχάσει το πρώτο άνοιγμα που είχε δει. Διότι ήταν τόσο εντυπωσιακό που είχε καρφωθεί στο μυαλό. Έτσι όταν το αναγνώρισε πάνω στην πολυθρόνα κατάλαβε ποια θα ήταν η συνέχεια. Είχε ήδη ζήσει την πολλαπλότητα κι ήξερε κάθε λεπτομέρεια της όλης διαδικασίας, ήταν παρτιτούρα που όχι μόνο είχε μελετήσει αλλά και παίξει. Έτσι χάρηκε αφάνταστα όταν είδε το αρχικό μοτίβο που του θύμισε την αγαπημένη κλίμακα Ρε μείζονα. Οι περίπλοκοι δακτυλισμοί δεν είχαν σταματημό κι ένιωθε τα ταλαντώσεις όλου του οργάνου σαν να ήταν ένα ζωντανό τσέλο. Άκουγε ακόμα και την ψυχή που μετέφερε κάθε ήχο, ενώ ακουγόταν μόνο η σιωπή της εικόνας. Έτσι όταν ήρθε η ώρα του φινάλε, ένιωσε μέσα του το κρεσέντο και την τελική κορώνα με το έργο που αγκάλιασε με δύναμη το αόρατο σώμα γιατί τα μπούτια σφίχτηκαν τόσο έντονα που προκάλεσαν πανέμορφους σπασμούς αρμονίας.