Ποτέ δεν είχε νιώσει πάνω του
αυτά τα δάκρυα τα καυτά
μόνο αυτή ήταν ικανή να τα πλάσει
χάρη στα χάδια της νύχτας
που ποτέ δεν σταματούσαν
από τη στιγμή που άρχιζαν
γιατί ήξεραν οι δακτυλισμοί της
ότι αυτή η παρτιτούρα
έπρεπε να παιχτεί
έως το φινάλε
για να έχει νόημα
η υπέρβαση του είναι
και η ελευθερία της ψυχής
που ήθελε να χαρεί
την ασταμάτητη πηγή.
Κι η βροχή πάνω στο πρόσωπο
ήταν το ίχνος της χαράς
που είχε προκαλέσει
η μεταχαρά.
Έτσι τα δάκρυα τα καυτά
είχαν μεταμορφωθεί
σε σταγόνες του ουρανού
που επέστρεφαν
για την αρμονία της.