«Ζούνε σε μια κοινωνία ευχάριστη, όμως λιτή·
χωρίς γυναίκες, χωρίς παιδιά & δίχως να κατέχουν τίποτε δικό τους,
ούτε καν τη θέλησή τους· δεν είναι ποτέ σε αδράνεια,
ούτε αναλώνονται εξωτερικά·
& όταν δεν λειτουργούν σε ενεργό υπηρεσία
& κατά των απίστων,
ή επισκευάζουν τα όπλα τους και τις θωρακίσεις των ίππων τους
ή είναι απασχολημένοι με ασκήσεις ευλάβειας υπό τις οδηγίες του Αρχηγέτη τους.
Μια λεκτική αυθάδεια, ένα υπερβολικό γέλιο,
το ελάχιστο ψιθύρισμα δεν μένει δίχως αυστηρή συνέτιση».

Το ανάγνωσμα της ιστορίας της Μάλτας
επιτρέπει να συνειδητοποιήσουμε την αγνότητα
εκείνων που είχαν υπάρξει θύματα
των διαστροφών και των χρονικών ζηλοφθονιών
ενός οργανισμού ανίκανου ν’ αντισταθεί
στις ηρωικές και επικές προόδους
των ιπποτών που δεν ήτανε πλέον περιπλανώμενοι
μα υπηρέτες της Ανθρωπότητας.
Δίχως τούτη τη διαχρονική μνήμη,
θα είχαμε ξεχάσει τη θυσία τους
για να προστατέψουν τους ανθρώπους του μέλλοντος
έναντι της αυξανόμενης βαρβαρότητας.