Ο καθένας μας είχε μνήμες

από τον κρύο Καύκασο

και περίμενε το τσάι

για να ζεσταθεί ο αγώνας

που δεν ήξερε από παύσεις

λόγω της βαρβαρότητας

που δεν σταματούσε ποτέ

τις γενοκτονίες της μνήμης

ακόμα και δεκαετίες

μετά το έγκλημα.

Κι όταν ερχόταν επιτέλους

κρατούσαμε τη γεύση του

για να μην ξεχάσουμε

της ζεστασιά της ανθρωπιάς

την ώρα που θα ήμασταν

και πάλι στο μέτωπο

την ώρα της θυσίας.