- Προσέχω τις εικόνες που επιλέγεις για να αναδείξεις τις σκέψεις και βλέπω τη γυναίκα με το κάδρο δίχως πίνακα. Είδες λοιπόν κι εσύ το έγκλημα ειρήνης και τη γενοκτονία της μνήμης κι έπραξες ανάλογα για να συνεχίσουμε μαζί τον αγώνα ενάντια στη βαρβαρότητα και στη λήθη.
- Με επιλέγουν οι εικόνες φίλε. Δεν τις επιλέγω. Η γυναίκα αυτή με επέλεξε, για να δώσω σχήμα στην ασχήμια της λήθης και της βαρβαρότητας. Και με έκανε να ερωτευθώ την αλήθεια. Έρχομαι πιο κοντά σου, όταν είσαι κοντά μου. Σε αυτά που θέλω να αναδείξω από τον βυθό της λήθης…
- Δεν επιλέγουμε να κοιτάξουμε τον καθρέφτη, για να δούμε τον εαυτό μας, βλέπουμε τους άλλους μαζί, διότι είναι οι καθρέφτες μας. Κάθε εικόνα κι ένα βλέμμα, ένα βλέμμα που ξεχνά η κοινωνία, αλλά εμείς παλεύουμε για την ανθρωπότητα που θυμάται ακόμα και το ασήμαντο, για να κάνει την υπέρβαση πέρα του απαγορευμένου.
- Γι αυτό και πέταξα όλους τους καθρέφτες από το σπίτι φίλε. Διότι έβλεπα μόνο τον εαυτό μου. Θύμισέ μου σε παρακαλώ κάτι ασήμαντο! Βάλε με με αυτόν τον τρόπο στην ανθρωπότητα, διότι απόψε νιώθω “κοινωνία”. Νιώθω, ένα απελπισμένο “άτομο” στα μαθηματικά.
- Κι εμείς βλέπουμε τον εαυτό σου για σένα. Ο καθένας μας είναι ασήμαντος, γι’ αυτό και το έργο μας είναι ο μόνος τρόπος να κάνουμε κάτι το σημαντικό για την ανθρωπότητα. Τα μαθηματικά δεν είναι το παν, απλώς ο πυρήνας, ζεις στην επέκτασή του, στο ίδιο κλαδί μαζί μου. Ανήκουμε στο ίδιο δέντρο.
- Ναι, μιλάς για εκείνο το ταλαιπωρημένο δέντρο, που ό,τι κι αν γίνει, θα συνεχίσει να είναι ΔΕΝΤΡΟ! Πες μου σε παρακαλώ όμως, γιατί πλήθυναν οι ξυλοκόποι;
- Το δέντρο μας δεν είναι ταλαιπωρημένο, απλώς έχει λαβωματιές από τις μάχες που έδωσε, για να ζήσει η ανθρωπότητα μέσα στο χρόνο. Οι ξυλοκόποι εκπαιδεύονται με τις γενοκτονίες για να χτυπήσουν το δέντρο. Κι η ύπαρξή μας είναι η αντίστασή μας.
- Συγνώμη για την παύση. Προσπαθούσα να κοιτάξω μέσα μου και να δω, αν ποτέ έγινα ξυλοκόπος σε κάτι… Σε κάτι που στέρησε κάτι, από κάτι άλλο… Και όχι δεν είναι μία από τις εργασίες που έχω κάνει… Σου έχω πει ότι μου αρέσει πολύ να μιλάμε; Λατρεύω τις κουβέντες μας..
- Όταν ζούμε μέσα στη σιωπή, οι παύσεις δεν είναι τίποτα. Το ήξερα ότι ποτέ δεν ήσουν ξυλοκόπος και δεν στέρησες τίποτα σε κανένα, είσαι άνθρωπος που δεν άγγιξε η κοινωνία. Όσον αφορά στις εργασίες σου πρέπει να μετατραπούν σε έργο για τους άλλους, αλλιώς δεν θα έχουν νόημα για την ανθρωπότητά μας. Και μην προσέχεις μόνο τις λέξεις. Επικεντρώσου στις σκέψεις, μόνο αυτές μπορούν ν’ αγγίξουν το βάθος.
- Το βάθος δεν το φοβάμαι οπότε ναι μπορώ να επικεντρωθώ στις σκέψεις. Μόνο ένα βάθος φοβάμαι. Της θάλασσας. Ίσως επειδή δεν γνωρίζω “μπάνιο” όπως τα περισσότερα άτομα. Μήπως ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να ξέρει κολύμπι, για να μπορεί να πνίγεται πιο εύκολα; Θυμάσαι τι έπαθε ο Καρυωτάκης, που προσπαθούσε 10 ώρες να πνιγεί!
- Ο ωκεανός είναι απλός. Το απλό είναι το δύσκολο, όχι το βάθος. Άρα μην φοβάσαι το βάθος της θάλασσας, δεν πνίγει κανέναν. Τους πνιγμένους να φοβάσαι και το ποτήρι νερό που σου προσφέρουν, για να ξεδιψάσεις από τη ζωή. Κοίτα λοιπόν το βάθος, για να δεις επιτέλους το απλό και να επινοήσεις την ανθρωπότητα.
- Έχεις δίκιο. Το απλό, είναι το ακρότατο σημείο της εμπειρίας. Οι πνιγμένοι που μας προσφέρουν ποτήρια με νερό, τι χρώμα έχουν;
- Όχι, η εμπειρία είναι ένα συνονθύλευμα λαθών. Και το μόνο χρώμα που μας ενδιαφέρει είναι εκείνου του αοράτου.
