Μετά τη βίαιη εισβολή του 1974, για τον εξωτερικό κόσμο, το νησί μας έχασε την ονομασία του. Από εκείνη την εποχή, κάθε αναφορά στην Κύπρο γίνεται με τη λέξη Κυπριακό, δηλαδή το πρόβλημα. Αυτό το πρόβλημα κάλυψε με την εμβέλειά του όλον τον κυπριακό πληθυσμό και εσωτερικά και εξωτερικά. Στην πραγματικότητα, το νησί μας δεν υπάρχει πια σαν κρατική οντότητα, έγινε ένα στρατηγικό πρόβλημα. Όσο κι αν μας στοιχίζει, πρέπει να το παραδεχθούμε για να το λύσουμε. Πρέπει να παραδεχθούμε ότι υπήρξε εισβολή και μάχη, και ότι υπάρχει κατοχή και καταπίεση, αλλιώς ο αγώνας μας δεν έχει έννοια. Πρέπει όμως και να αλλάξουμε το σημείο αναφοράς, δηλαδή τη λύση διότι δεν προωθεί τα συμφέροντά μας και επιτρέπει την ιδέα της αναμονής και της ελπίδας, πράγματα τα οποία είναι καταστροφικά για την αναγέννηση ενός κράτους. Ενώ αν κατανοήσουμε ότι το μοναδικό σημείο αναφοράς είναι ο αγώνας μας, δηλαδή το πρόβλημα, τότε η δράση γίνεται αναγκαία και στο γενικό επίπεδο με τις προσφυγές και στο ειδικό επίπεδο με τις διπλωματικές ομάδες. Και τότε μπορούμε να επινοήσουμε την ιδέα της μετατροπής του Κυπριακού σε Ευρωπαϊκό για να κατακτήσει και πάλι η πατρίδα μας το όνομά της. Αυτό όμως σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε πολύ προσεχτικοί και να δράσουμε την κατάλληλη ώρα έτσι ώστε τα κυπριακά μας βήματα να γίνουν ευρωπαϊκά, και είναι εφικτό διότι ακόμα και τα μικρά κράτη μπορούν να εκμεταλλευτούν τη μεγάλη στρατηγική, φτάνει να δεχτούν το είναι τους. Άρα άσχετα αν υπάρχουν τεχνητές διαπραγματεύσεις για διάφορους λόγους, οι οποίοι ενσωματώνουν το Κυπριακό σε μεγαλύτερα και πολυπλοκότερα προβλήματα, οι καθοριστικές ημερομηνίες είναι απλές. Η πατρίδα μας θα κρατήσει το όνομα Κυπριακό ως την 1η Μαΐου, μετά θα πάρει το όνομα Ευρωπαϊκό και τελικά μέσω της ένταξής μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα κατακτήσει και πάλι την αρχαία της ονομασία δίχως παράλογες αλλαγές όσον αφορά στην οντότητά της διότι η Κύπρος μας θα είναι Ευρώπη.