Οι περιγραφές αφορούσαν άλλοτε το στατικό άλλοτε τη δυναμική αλλά ήταν πάντα ζωντανές αφού αντιπροσώπευαν το ουσιαστικό έργο. Ήταν λοιπόν θέμα επιλογής της όρασης και της φαντασίας. Η ελευθερία της άνεσης κοίταζε τα ίχνη και η άνεση της ελευθερίας την πηγή. Το όλο ήταν κράμα της στατικής δυναμικής και του δυναμικού στατικού. Με το έργο και το είναι φαινόταν η συζωή που δεν ήταν απλώς συνύπαρξη. Οι περιγραφές αποτελούσαν ένα άνοιγμα του νέου κόσμου που αντικρίζει την αρχή του κόσμου. Έτσι συνέχιζαν η καθεμία να υποστηρίζουν το έργο που αντιπροσώπευε μία βαθιά ακολουθία ενσωματωμένη σε μία νουβέλα που άγγιζε το είναι της ψυχής. Ήταν ένας συνδυασμός κρυφής ομορφιάς και φωτεινής αλήθειας, μία πλεξούδα χορδών του Χρόνου. Έτσι η πηγαία ουσία έδειχνε και την ουσιαστική πηγή για να ολοκληρωθεί το βλέμμα που αντίκριζε τη διττή σκέψη της τέχνης σαν μία ψυχική αρμονία που ξεπερνά κάθε εμπόδιο και αφήνει κάθε βαρίδιο για να ζήσει εντός της Ανθρωπότητας ελεύθερη.