Κάθε πρωί βρίσκονταν με ανυπομονησία γιατί ήξεραν τι θα έβρισκαν μαζί. Έτσι μόνο η ιδέα της ανακάλυψης ήταν η αφορμή για το θαλάσσιο πνεύμα να ξεχειλίσει και να βρέξει την ακτή που άφριζε από ευχαρίστηση. Άλλωστε υπήρχε πάντα η επιβεβαίωση στην πράξη, όπως γίνεται με τη γευσιγνωσία στα οινοποιεία. Ήταν το ανάλογο από αμάλγαμα, το κράμα που ήθελαν να δοκιμάσουν. Μάλιστα το συζητούσαν από πριν για να υπάρχει η προετοιμασία της απόλαυσης, όπως γίνεται με τα τυριά που ακολουθούν την πορεία του οίνου. Μετά από αυτό το αναγκαίο διάλειμμα που θύμιζε εκείνο της όπερας ανάμεσα σε δύο πράξεις. Έτσι προετοιμάζονταν  για να απολαύσουν τη νέα σύνθεση που ήταν πάντα διαφορετική. Εκείνη περίμενε το βλέμμα τους για να εκφραστεί χωρίς εμπόδια. Το αναγνώριζαν από το άρωμα και τη θερμοκρασία δωματίου. Αλλά το πιο σημαντικό ήταν η αφή του φρέσκου. Αυτό περίμεναν πώς και πώς, αλλά πάντα με τη βραδύτητα της απόλαυσης.