Η μελέτη των Ευαγγελιστών έλεγε περισσότερα απ’ ό,τι ήθελαν τα άτομα της θρησκείας. Ο Άγιος Ματθαίος ήταν πολύ πιο ξεκάθαρος, αφού η απουσία πράξης ήταν ήδη αρνητική για αυτόν, αφού δεν ακολουθούσε το έργο του Χριστού. Ο Άγιος Ιωάννης ήταν πολύ πιο φωτεινός, αφού ανέβαζε το χριστολογικό επίπεδο εκεί, όπου κανείς άλλος δεν το είχε φτάσει. Όλα αυτά τα άκουγε και καταλάβαινε την πίστη της ουσίας. Δεν ήταν μόνο κείμενα, αλλά ιερά. Δεν ήταν πια αντικείμενα, αλλά έργα. Έβλεπε όλα τα στάδιά τους, από την αρχή έως το τέλος. Και συνειδητοποίησε πόσο αρνητική ήταν η λογοκρισία. Ήταν μία από τις μορφές της επιλεκτικότητας. Τα Ευαγγέλια, οι Επιστολές και η Αποκάλυψη έλεγαν περισσότερα απ’ ό,τι έπρεπε για τις κοινωνίες που ήθελαν να παραμείνουν στο σκοτάδι της ειρήνης, αντί να αντικρίσουν το φως της ελευθερίας. Έτσι αποφάσισε να δει πιο βαθιά το έργο από την ίδια την πηγή. Δεν επαρκούσαν τα ίχνη, ήθελε την πηγή. Ήταν τα Ευαγγέλια και ο Λόγος. Ήταν οι σημειώσεις και η Διδασκαλία. Ήταν η ομορφιά και η αλήθεια. Και τα ήθελε χωρίς εξαίρεση. Με ανοιχτά τα χέρια.