Αυτό το podcast είναι αφιερωμένο στην αντεπίθεση του ουκρανικού στρατού, ειδικά στην περιοχή της Χερσώνας. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι ενώ στην αρχή πολλοί πίστευαν ότι θα ήταν ένα θέμα ημερών η κατάκτηση της Ουκρανίας από τον ρωσικό στρατό, μετά από τόσους μήνες καταλαβαίνουν ότι όντως  ήταν 1) ένα στρατηγικό λάθος, 2) μια στρατηγική ανάλυση και αυτή λανθασμένη, και τώρα βλέπουμε ότι την ώρα που εξετάζουμε όλα τα δεδομένα αυτής της εισβολής που συνεχίζεται πολεμικά, η αντεπίθεση των Ουκρανών γίνεται όλο και με πιο έντονο τρόπο και τώρα μπορούμε να πούμε ότι ακόμα και στην περιοχή της Χερσώνας,  που ετοιμάζονται να κάνουν μία απελευθέρωση κι όχι μια ανακατάληψη, για να είμαστε και πιο συγκεκριμένοι, βλέπουμε ότι κάθε φορά που απελευθερώνουν περιοχές, έχουμε ταυτόχρονα και αποδείξεις για εγκλήματα πολέμου, για εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας, που γίνονται όλο και περισσότερα σε πλήθος κι αυτό σημαίνει πρώτον ότι δεν λειτουργεί αυτή η προπαγάνδα ότι ο ρωσικός στρατός απελευθερώνει την Ουκρανία από ένα καθεστώς, στην πραγματικότητα βασανίζει τους Ουκρανούς, τους καταπιέζει, τους εκφοβίζει, τους αναγκάζει σε εκλογές οι οποίες είναι ψεύτικες και καταλαβαίνουν λοιπόν τώρα, όσοι καθυστέρησαν να έχουν αυτή την ανάλυση, ότι τίποτα δεν ήταν σωστό από την όλη προσέγγιση και την αρχή της εισβολής, ήταν πάλι ένα θέμα ψεύτικης ιστορίας, μια προπαγάνδα εντελώς πλαστή για να προωθήσουν αυτήν την έννοια. Και τώρα, όταν μετατρέπουν τα κατεχόμενα σε προσάρτηση, πάλι είναι μια μεθοδολογία για να κρατούν τουλάχιστον   την πρωτοβουλία σε θέματα επικαιρότητας, αλλά αυτό που βλέπουμε είναι ότι όταν αποχωρούν οι Ρώσοι, κάνουν κάτι πολύ ενδεικτικό, που το έχουμε δει και με το ναζιστικό καθεστώς, διαλύουν τα πάντα, δηλαδή χρησιμοποιούν μία τεχνική καμμένης γης, άρα δεν χρησιμοποιούν μια τεχνική που θα έκανε κάποιος που φεύγει πίσω, οπισθοχωρεί, μετά κάνει αναδίπλωση για να ξανάρθει. Στην πραγματικότητα το καταλαβαίνουν οι ίδιοι ότι είναι μία χαμένη υπόθεση στην παριοχή, άρα τι κάνουν; Προτιμούν, για να καθυστερήσουν την αντεπίθεση των Ουκρανών, να κάψουν τα πάντα, να βομβαρδίσουν τα πάντα και να βάλουν ναρκοπέδια, έτσι ώστε η φυγή τους να προκαλεί μια καθυστέρηση στους Ουκρανούς, οι οποίοι από την άλλη πλευρά, αυτό είναι που είναι εντυπωσιακό, την ώρα που απελευθερώνουν και τους δρόμους και τους οικισμούς, ταυτόχρονα ξαναβάζουν ρεύμα, ξαναβάζουν την τηλεφωνία εμπρός, άρα βλέπουμε ότι από τη μια πλευρά είναι τεχνική της καμμένης γης γιατί το έχουν χαμένο κι από την άλλη είναι κατευθείαν μια αποκατάσταση, δηλαδή δεν μπαίνουν σε μια διαδικασία απλώς να πουν,   εγώ θα κρατήσω αυτή την περιοχή και θα δω πότε θα προχωρήσω. Κάνουν την αντεπίθεση ενεργητικά, δεν έχουν καμία παθητική κίνηση και πηγαίνουν τόσο γρήγορα που, όταν κάνουν την αντεπίθεση και κερδίζουν ξανά το έδαφος, κάνουν αμέσως αποκατάσταση. Αυτό  δείχνει λοιπόν μια θέληση να υπάρχει αυτή η χώρα και να δείξει ότι ακόμα και μετά από αυτήν την επίθεση, αυτήν την εισβολή και αυτήν την τοπική κατοχή κλείνουν σιγά σιγά τις παρενθέσεις οι Ουκρανοί, για να ζήσουν ξανά στην περιοχή τους. Άρα έχουμε ανθρώπους που καταστρέφουν και στο τέλος φεύγουν κι έχουμε ανθρώπους που αντιστέκονται και στο τέλος κάνουν αποκατάσταση. Αλλά βλέπουμε ότι ακόμα κι αν αναλύσουμε αυτή τη διαφορετική προσέγγιση καταλαβαίνουμε ποιος νιώθει ότι είναι στην περιοχή του, στη χώρα του και αυτή η χώρα ανήκει στο έθνος του και ποιος θεωρεί ότι απλώς έκανε μια επίθεση, δεν του βγαίνει καμία επιτυχία, δεν του βγαίνει σε καλό. Άρα λέει στο ενδιάμεσο ας καταστρέφω, κάτι  θα μπορώ να πω ότι κάτι έκανα. Είναι λοιπόν μια τακτική από τη Ρωσία που χάνει έδαφος και απλώς καθυστερεί αυτό το χάσιμο  και από την άλλη πλευρά  την Ουκρανία που ξανακερδίζει έδαφος και το κάνει όλο και πιο δυναμικά για μπορούν οι Ουκρανοί να ξαναζήσουν σε κανονικές συνθήκες μέσα στη χώρα τους ξεπερνώντας αυτό το εμπόδιο. Τώρα λοιπόν αυτό που βλέπουμε, ειδικά για τη Χερσώνα, είναι ότι αρχίζουμε τώρα να είμαστε σε μια περιοχή που είναι πιο κοντά και από την Κριμαία. Και τώρα καταλαβαίνουμε ότι οι αρχικές εκτιμήσεις ότι ήταν αδύνατον οι Ουκρανοί να περάσουν σε φάση αντεπίθεσης και ήταν αδιανόητο να περάσουν σε φάση απελευθέρωσης, τώρα υλοποιούνται. Άρα έχουμε δύο πράγματα που γίνονται ταυτόχρονα, το πρώτο αδιανόητο ήταν ότι η Ρωσία μπορεί να χάσει τον πόλεμο, το δεύτερο αδιανόητο είναι ότι η Ουκρανία μπορεί να κερδίσει τον πόλεμο. Προσοχή, γιατί δεν είναι ακριβώς το ίδιο. Μπορεί κάποιος να χάσει χωρίς να κερδίζει ο άλλος και να είναι τα ίδια, αλλά τώρα δεν πάμε μόνο σε μια συνθήκη αποκατάστασης, γιατί στο ενδιάμεσο θα έχουμε μάθει πώς λειτουργεί πραγματικά η Ρωσία, γιατί αναγκάζεται να πάρει εξοπλισμό από άλλες χώρες, γιατί δεν έχει το επίπεδο που θεωρούσαμε ότι έχει και πώς με την πίεση που ασκεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ πάνω σ’ αυτή τη βάρβαρη εισβολή  έχουμε πρακτικά αποτελέσματα που μπορούν να απολαύσουν οι Ουκρανοί επί του πρακτέου. Άρα είναι ένα όμορφο παράδειγμα αντίστασης μιας δημοκρατικής χώρας,  με την υποστήριξη από άλλες δημοκρατικές χώρες, ενάντια σε μία δικτατορία που καταλαβαίνει και η ίδια, τουλάχιστον ο στρατός της, ότι δεν έχει το επίπεδο που έλεγε ότι είχε η προπαγάνδα της.