Αυτή η ένσταση θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι αναδρομική, γιατί μερικές φορές, όταν μιλάμε για την αγωνιστικότητα των ανθρώπων, το μόνο που έχουν να παρουσιάσουν είναι αυτό που έκαναν στο παρελθόν. Μερικές φορές όμως το παρελθόν δεν έχει να πει τίποτα γι’ αυτούς, άρα πρέπει να το πλάσουν και να πουν ότι στο παρελθόν έκαναν κάτι και μετά όταν κοιτάζεις τι έκαναν, λες «πραγματικά, τι έκαναν;», γιατί δεν υπάρχει κανένα ίχνος. Άρα, αυτή εδώ η αγωνιστικότητα, καταλαβαίνουμε ότι είναι ένα πλαίσιο προπαγάνδας και το έχουμε δει αυτό και στη Σοβιετική Ένωση και βέβαια και στο ναζιστικό καθεστώς, που προσπαθούσαν, για να πουν ότι είναι σημαντικά καθεστώτα, να πουν ότι προέρχονται από κάτι πριν. Άρα είχαν δύο τάσεις και σε αυτές τις εκλογές τις βλέπουμε και τις δύο: Έχουμε την τάση του ναζισμού, ότι προέρχομαι από ένα σύστημα που τελικά πρέπει να ανατρέψει όλα τα άλλα για να επιβληθεί κι έχουμε και την τάση του κομμουνισμού, ότι εγώ είμαι η αρχή των πάντων. Το θέμα είναι ότι, όταν χρησιμοποιούμε αυτές τις δύο κατηγορίες για να εκφραστούμε, στο τέλος καταλήγουμε να μην μιλάμε δημοκρατικά. Άρα, π.χ. έχουμε τους ανθρώπους, οι οποίοι μας εξηγούν ότι σε κάποια φάση ήταν σε προηγούμενους αγώνες, αλλά εμείς δεν το ξέρουμε κι έχει ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον, διότι εμείς ήμασταν σε αυτούς τους αγώνες ή όπως λέει ο αγαπημένος μας: Ήμασταν κι εμείς εκεί. Αυτό όμως δεν το είχαν προβλέψει αυτοί, ότι ήμασταν κι εμείς εκεί. Άρα όταν είσαι εκεί και δεν υπάρχει κανένας άλλος, καταλαβαίνεις ότι μάλλον δεν ήταν εκεί. Από την άλλη πλευρά, ήταν κι αυτοί που ήταν εναντίον μας τότε, οι οποίοι μας εξηγούν ότι δεν έχουν κανένα πρόβλημα που ήταν εναντίον μας σε αυτούς τους αγώνες, γιατί ούτως ή άλλως συνέχισαν να έχουν την ίδια άποψη. Το πρόβλημα ποιο είναι: Εμείς δεν κρατάμε κακία ούτε σε αυτούς που ήταν εναντίον μας, γιατί τελικά δεν κατάφεραν να υλοποιήσουν αυτό που ήθελαν, τουλάχιστον για την Κύπρο. Δεν κρατάμε κακία ούτε σε αυτούς που δεν ήταν μαζί μας και δεν έκαναν τίποτα, γιατί ούτως ή άλλως δεν κατάφεραν να μας ενοχλήσουν. Άρα μπορούμε να πούμε ότι από τις δύο πλευρές δεν κρατάμε κακία. Τώρα θα μου πείτε: Μήπως είναι Masterclass αμισείας; Όχι, είναι ένα Podcast που αφορά τις εκλογές, αλλά έχει ενδιαφέρον να τις εξετάζουμε με αυτόν τον τρόπο, γιατί πρέπει να υπάρχει και κάποιο χιούμορ. Γιατί όταν βλέπουμε ότι πεθαίνουμε σε μια σοβαρότητα, η οποία σχετίζεται με ζωολογικό κήπο, πού να φανταστούμε ποιος μιλάει για ποιον. Αυτό που έχει σημασία λοιπόν είναι ότι μέσα σε αυτόν τον αόρατο ζωολογικό κήπο, αυτό που βλέπουμε, επειδή κοιτάζουμε το βαρυτικό πεδίο, είναι ποιος έχει κάποια βαρύτητα και ποιος δεν έχει. Βλέπουμε ότι μερικές φορές υπάρχει το απειροελάχιστο, που μπορεί να επηρεάζει τις μεγάλες μάζες και υπάρχει και το αντίθετο, μια μεγάλη μάζα που δεν μπορεί να επηρεάσει το απειροελάχιστο. Άρα το ερώτημα τώρα είναι ποιος είναι ποιος. Αυτό που έχει σημασία είναι να καταλάβουμε το εξής: Έχουμε πολλούς υποψήφιους και θα έχουμε έναν πρόεδρο. Άρα το ερώτημά μας δεν είναι να κοιτάξουμε ποιος είναι και ποιος ήταν και τι ήταν πριν. Το ερώτημά μας είναι τι θα είναι μετά, όταν θα είναι μόνος. Άρα αυτό σημαίνει ότι δεν εξετάζουμε τα σενάρια του παρελθόντος. Προσπαθούμε να βρούμε τη στρατηγική του μέλλοντος. Όταν ακούμε λοιπόν ανθρώπους που συνεχώς κάνουν αναφορές στο τι έκαναν και τι δεν έκαναν στο παρελθόν, αναρωτιόμαστε αν στη συνέχεια θα συνεχίσουν να λένε τα ίδια. Γιατί μετά θα μας λένε π.χ. ότι νίκησαν στις εκλογές. Μα το θέμα δεν είναι αυτό, όταν μιλάμε για έναν πρόεδρο. Είναι ποιο έργο θα παράγει μετά. Άμα ο μοναδικός στόχος είναι να είσαι πρόεδρος, τότε θα έχεις το σύνδρομο Johnson, δηλαδή όλη τη ζωή σου είχες φανταστεί ότι θα είσαι ο πρωθυπουργός της Αγγλίας. Το πέτυχες, το έκανες, η Αγγλία πάει χάλια κι ευτυχώς έφυγες. Αυτός μπορεί να είναι ένας στόχος ζωής. Δεν μας πειράζει, αρκεί να μην είναι τα πράγματα χάλια στο τέλος. Γιατί βέβαια στη συνέχεια, όπως το ξέρετε, είχαμε επόμενο πρωθυπουργό στην Αγγλία, που έσπασε ρεκόρ, 44 ημέρες. Ακόμα πιο εντυπωσιακό, γιατί ο στόχος θα ήταν, φαντάζομαι, να είναι πρωθυπουργός και θα είναι όντως μία γραμμή στο βιογραφικό, άρα κατάφερε να βάλει και δεύτερη γραμμή, θα είναι και record woman με τις 44 ημέρες. Αν ο στόχος για τους υποψήφιους είναι απλώς να κερδίσουν τις εκλογές, έχουν χάσει το μπαλάκι. Ο στόχος είναι να έχουμε έναν πρόεδρο, ο οποίος ως στόχο πρέπει να έχει την απελευθέρωση της Κύπρου. Άρα άμα θέλουμε να το κοιτάξουμε διπλωματικά και να πούμε ότι αυτός που μας ενδιαφέρει πιο πολύ είναι αυτός που μιλάει έτσι ή αλλιώς, δεν μας απασχολεί. Εμείς βλέπουμε ότι τα πράγματα είναι απλά. Η Κύπρος έχει ανάγκη από την Ευρωπαϊκή Ένωση, έχει ανάγκη από την ΑΟΖ της, έχει ανάγκη λοιπόν από στρατηγική και ενέργεια, έχει ανάγκη από την ασφάλεια, που σημαίνει ΝΑΤΟ και όταν κοιτάζουμε αυτούς τους τρεις πόλους, πρέπει να εξετάσουμε πώς μπορούμε να το διαχειριστούμε. Όταν βλέπουμε τι γίνεται σαν μία οικονομική και ενεργειακή κρίση λόγω της παρέμβασης ενός καθεστώτος που δεν έχει καν το επίπεδο της προπαγάνδας που είχε το προηγούμενο και δεν καταφέρνει να πείσει ούτε τους δικούς του, πώς μπορούμε να είμαστε ήρεμοι με συνθήκες τέτοιου τύπου, αν είμαστε τόσο ευάλωτοι στο παραμικρό. Άρα αυτό που χρειάζεται η Κύπρος είναι ανθεκτικότητα. Θέλει βέβαια και τόλμη, θέλει και αποτελεσματικότητα. Άρα εδώ μπορεί να φαίνεται σε μερικές θέσεις, εμάς μας ενδιαφέρει στο τέλος της διαδικασίας, με αυτό το στρατηγικό μείγμα που αποτελεί η εκστρατεία, γιατί ο καθένας βάζει θέσεις και μετά απορροφά ο άλλος υποψήφιος τις θέσεις του άλλου, μετά έχουμε βέβαια και δύο γύρους και πάλι αυτό θα έχει ένα νόημα. Αυτό που έχει σημασία λοιπόν είναι, αν αυτές οι θέσεις συγκλίνουν σε μία κατεύθυνση, η οποία είναι απελευθερωτική, αποτρεπτική και αποτελεσματική. Αυτός τουλάχιστον είναι ο δικός μας ο στόχος.