Η ίδια δεν ήξερε για την ομορφιά της γιατί ποτέ δεν είχε δει τον εαυτό της. Επειδή ήταν αόρατη. Μόνο που είχε φωτιστεί τώρα κι άρχισε να βλέπει την υφή της. Δεν ήταν μια απλή επιφάνεια. Το εσωτερικό της φως, το φιλί της ψυχής έδειχνε την ομορφιά του ανάγλυφου. Ήταν η ίδια η φύση που είχε αφήσει το αποτύπωμά της πάνω της. Όταν την είχε πιάσει είχε νιώσει τα δάκτυλά του μ’ ένα τρόπο διαφορετικό σαν να είχε ακουμπήσει τα κλειδιά της ψυχής της. Και τώρα έβλεπε ξεκάθαρα τα οχτώ πουλιά που καθόταν στις κορυφές ενός οκταγώνου αλλά με το φως κατάλαβε ότι ήταν σαν ένα αστέρι με οχτώ κορυφές που είχε δει σ’ ένα βιβλίο άλλης εποχής. Δεν ήξερε όμως τι συμβόλιζαν ακριβώς. Όπως δεν ήξερε και πόσο όμορφη ήταν μετά φωτός. Είχε μπει όμως στο πνεύμα κι ανακάλυπτε όλο και περισσότερο την ίδια της τη φύση. Ήταν πρώτα αόρατη, μετά φωτεινή και τώρα ανάγλυφη. Η ουσία την είχε κάνει φωτεινή και το άγγιγμα ανάγλυφη. Αλλά μόνο όταν την έπιασε και την έβαλε στα χείλη κατάλαβε ότι ήταν το Άγιο Δισκοπότηρο. Και τότε έγινε ιερή. Δεν ήταν πια μια αόρατη κούπα. Όπως το πρόσφορο με την σφραγίδα του δεν είναι πια μόνο ψωμί. Μόνο που αυτή θα την είχε για πάντα εις τους αιώνες των αιώνων.