Όταν αντίκρισε το ίχνος του στίγματος
δεν κατάλαβε ότι ήταν η αρχή του πίνακα
και ρώτησε όσο πιο απλά μπορούσε για τη φύση του.
Δεν περίμενε όμως μία τόσο άμεση απάντηση.
Δεν έπρεπε να ξαφνιαστεί
αφού ήξερε ότι ήταν της αλήθειας.
Αλλά η φύση δεν αλλάζει.
Κι όταν ήρθε η απάντηση,
η αμεσότητα και η άνεση
άφησαν το στίγμα τους.
Πήρε την απάντηση και τον άφησε.
Δεν ήθελε να τον απασχολήσει
πέρα από το όριο του πρέποντος.
Τότε αυτός πήρε τα μελάνια του
κι άρχισε να προσθέτει ένα ένα τα στίγματα
των χρωμάτων γύρω από τα ίχνη της ουσίας.
Δεν ήταν μόνο θέμα σεβασμού και αγάπης
αλλά συνέχεια μετά το τέλος
για να φανεί το μονοπάτι της τελειότητας.
Έτσι ζωγράφιζε ακούγοντας τις ψυχές.
Οι φωνές τους ήταν πηγή έμπνευσης.
Του είχαν δώσει χρόνο να τελειώσει
για δεύτερη φορά
διότι περίμεναν διακριτικά τον πίνακα.