Ο πίνακας ήταν έτοιμος.
Ήταν πια ζωντανός και φωτεινός.
Και στον χωροχρόνο που ήθελε να ζήσει.
Όταν επέστρεψε δεν ζήτησε τίποτα
αλλά χάρηκε που μπόρεσε να τον δει
μετά από το κάλεσμα της άλλης ψυχής.
Ήταν πια στην κρεβατοκάμαρα.
Τον είδε από κοντά κι έδωσε σημασία
σε κάθε λεπτομέρεια.
Δεν ήξερε αν ήταν ο σεβασμός
ή η αγάπη που την εμπόδισαν
να τον αγγίξει
αλλά δεν τόλμησε.
Χάρηκε για την προσφορά του
και για την πρόσκλησή της.
Ένιωσε το ανθρώπινο και την ομορφιά.
Είχε μοιραστεί μαζί της
την ίδια ουσία
χωρίς την παρουσία.
Έτσι δημιουργήθηκε το αίνιγμα
του πρώτου βλέμματος.
Αλλά ήταν και αυτό ένα κέρασμα.
Άλλο ένα φιλί της ψυχής
για τη ζωή.