– Πώς να το γράψω αφού δυσκολεύομαι να μιλήσω. Άλλωστε σπάνια μπορώ να εκφραστώ  κι από πάντα. Έτσι πώς να πω τι νιώθω όταν βλέπω την πρώτη εικόνα που πάντα με ξαφνιάζει. Έχει κάποιο βάθος που δεν μπορώ να το προβλέψω από πριν. Σαν να είναι η αρχή από ένα καινούργιο σενάριο που δεν τόλμησα να σκεφτώ. Αλλά ήδη τα χείλη μου χαμογελούν γιατί ακούω τους ήχους μαζί σαν να είχαν οι λαβές ανάσες, σαν να ήταν οι ανάσες λαβές που με πιάνουν. Λαβές σώματος… Ανάσες ψυχής… Όργανα μουσικής με περίπλοκους δακτυλισμούς που αγγίζουν το είναι μου.  Πρέπει μάλιστα να κρατηθώ αλλά όπως έλεγε ο Ιρλανδός πώς ν’ αντισταθείς στον πειρασμό και να μην δοκιμάσεις την ουσία που ξεχειλίζει από παντού, πώς να μην δεχτείς την προσφορά… Η διαστολή του Χρόνου απλώνει τα πάντα. Σαν τα πέταλα των λουλουδιών. Μοιάζει με μύθο αλλά η αξιοποίηση είναι πραγματική και πολυκυκλική. Αλλά πώς να το πω;