– Δεν ήξερα για το δώρο… Αλλά το ένιωθα… Χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω και ειδικά γραπτώς. Τουλάχιστον δεν φοβάμαι το όριο… ούτε καν την ταλαιπωρία… Άλλωστε είδα τον κήπο ζεν… Και αυτό ήθελα… Μία αρμονία του όλου. Επειδή υπάρχει η πηγή που θυμίζει πυγμή αλλά και η προσφορά που είναι ανοιχτή παλάμη… Έτσι πάει με το σύνολο… Σαν να είναι κοστούμι στο οποίο δεν λείπει τίποτα για να είναι πανέμορφο. Και γιατί να μη φαίνεται αυτό που ακούγεται. Πιο ενεργή συμμετοχή δεν γίνεται. Με αυτόν τον τρόπο προκαλούν όχι μόνο το χάδι αλλά και ομορφιά του βλέμματος που ξεκλειδώνει τα πάντα. Όταν βλέπω την παράξενη χειρολαβή απολαμβάνω διπλά την αρμονική ταλάντωση και συντονίζομαι πρώτα κυκλικά λόγω των σφαιρών και μετά για να είμαι ακόμα πιο κοντά βυθίζομαι στις σκέψεις της  θάλασσας για να νιώσω κάθε κύμα και ν’ αγγίξω τον ουρανό. Δεν υπάρχει πια γωνία είμαι μ’ όλη μου την ψυχή σε μια πολυκυκλική αναζήτηση και ξαναβάζω το κομμάτι να παίξει το έργο της ουσίας για να γίνει η παλίρροια πλημμύρα των κάθετων ακτών.