Τα γεγονότα που ζούμε στην Κίνα αυτήν την περίοδο είναι πρωτοφανή, με ποια έννοια: Δεν είχαμε κάτι το ανάλογο από την εποχή της πλατείας Tiananmen. Άρα, άμα το σκεφτούμε, ότι μέσω της αντίδρασης στην πολιτική, που είναι ακραία στην Κίνα, λόγω της επιθυμίας του Κομμουνιστικού Κόμματος, ο λαός εκφράζεται γενικότερα. Το θέμα δεν είναι μόνο αυτή η αντίσταση σε ένα συγκεκριμένο γεγονός. Είναι ότι βλέπουμε επί του πρακτέου ότι οι διαδηλωτές, οι μαζικές συγκεντρώσεις, αυτοί που τολμούν να πάνε εναντίον του συστήματος, γενικεύουν τον αγώνα τους, παίρνουν ως αφορμή αυτήν την ιδιαιτερότητα, αλλά ο στόχος τους είναι η δημοκρατία και η ελευθερία. Τουλάχιστον να αυξήσουν τη δημοκρατία και να υπάρχει ελευθερία. Είναι εντυπωσιακό που δεν συζητάνε καθόλου για ειρήνη, και είναι καλό να καταλάβουμε με αυτόν τον τρόπο, ότι η ειρήνη μπορεί είναι ένα εργαλείο ενός συστήματος που καταπατά τους ανθρώπους, αλλά δεν μπορεί να κάνει το ανάλογο με το σύστημα με την ελευθερία. Άρα οι διαδηλωτές πολύ σωστά ζητούν δημοκρατία και ελευθερία και βέβαια όχι ειρήνη, η οποία είναι εξασφαλισμένη από το Κομμουνιστικό Κόμμα εδώ και δεκαετίες. Αν συνειδητοποιήσουμε ότι για τον νυν πρόεδρο της Κίνας τα πιο σημαντικά ιστορικά στοιχεία της Κίνας είναι το 1921, δηλαδή η ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος, και το 1949 η ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, καταλαβαίνουμε ότι στο μυαλό του δεν μιλάμε για την Κίνα, αλλά για τον Κομμουνισμό στην Κίνα. Είναι καλό να το έχουμε υπόψη μας γιατί όταν παλεύουμε εναντίον των συστημάτων που καταπατούν τους ανθρώπους, και δεν είναι  βέβαια   μόνο ο Κομμουνισμός, αλλά εδώ είναι αυτό το σύστημα που υπάρχει στην Κίνα, πρέπει να συνειδητοποιούμε ότι παλεύουμε εναντίον της βαρβαρότητας, η οποία δεν θέλει τις αξίες της Ανθρωπότητας. Τα γεγονότα που ζούμε στην Κίνα και η κακοποίηση που υπάρχει εναντίον των διαδηλωτών από τις αρχές είναι πολύ χαρακτηριστικά του Κομμουνιστικού συστήματος. Άρα, αυτό που έχει ενδιαφέρον, είναι να σκεφτούμε ότι όσοι προωθούν ένα τέτοιο σύστημα, τι έχουν να πουν για αυτό που γίνεται τώρα στην Κίνα; Όσοι δεν μίλησαν, όταν είχαμε τα γεγονότα στην πλατεία  Tiananmen τι έχουν να πουν τώρα που τα ζούμε βιωματικά και ξέρουμε ακριβώς τι γίνεται κάθε στιγμή; Γιατί εκείνη την εποχή τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα, δεν υπήρχε το διαδίκτυο στον βαθμό που υπάρχει τώρα, και η πρόσβαση στην πληροφόρηση ήταν πολύ δύσκολη. Τώρα όλα αυτά είναι απτά παραδείγματα και βλέπουμε ακριβώς πώς λειτουργεί το Κομμουνιστικό σύστημα, όταν έχει φοβίες, που προέρχονται από τον ίδιο τον λαό του, γιατί μην ξεχνάμε, ότι αυτό που βλέπουμε και που ακούμε, δεν είναι κάτι που προήλθε από μία επίθεση εναντίον της Κίνας και υπάρχει αυτή η αντίδραση. Όχι, είναι καθαρά εσωτερικό και είναι άνθρωποι που δεν μπορούν πια να αντέξουν αυτήν την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και βρήκαν αυτόν τον συμβολισμό, ακόμα και με την λευκή κόλλα, να μιλήσουν για το τι είναι απαραίτητο για τους ανθρώπους. Δηλαδή η δημοκρατία και η ελευθερία. Σε αυτόν τον αγώνα δεν πρέπει να νιώθουν μόνοι. Πρέπει κι εμείς να παίρνουμε θέση και να καταλάβουμε ότι δεν είναι ένα πρόβλημα που αφορά μόνο την Κίνα. Είναι ένα πρόβλημα που αφορά την Ανθρωπότητα. Η Κίνα με την παρουσία της, με το Κομμουνιστικό της Κόμμα που είναι το μοναδικό κόμμα που υπάρχει ουσιαστικά, ελέγχει βέβαια και τη Βόρεια Κορέα, ελέγχει και το Βιετνάμ, ελέγχει και το Λάος κι άμα σκεφτούμε ότι μένει μόνο μία άλλη χώρα, που είναι η Κούβα, καταλαβαίνουμε ότι είναι λόγω της ύπαρξης της Κίνας με αυτό το σύστημα, που υπάρχουν και οι άλλοι. Άρα πρέπει να καταλάβουμε ότι είναι το ανάλογο από τα προβλήματα που υπήρχαν στη Σοβιετική περίοδο και αυτό που ζούμε τώρα είναι σαν μία προετοιμασία ενός άλλου ψυχρού πολέμου και πρέπει να είμαστε έτοιμοι να βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους, έτσι ώστε να υπάρχει μία αλλαγή, η οποία να είναι ανατρεπτική, για να μπορέσει επιτέλους αυτή η χώρα να ζήσει με την ελευθερία και τη δημοκρατία και όχι με μία πλαστή έννοια που έχει βάλει σαν σύνθημα μέσω του λαϊκισμού, γιατί στην πραγματικότητα, αυτό που είναι απαγορευμένο στην Κίνα είναι όντως η ελευθερία.