Αργά το βράδυ εμφανίστηκαν οι ήλιοι της νύχτας. Το τετράδιο ήταν γεμάτο σημειώσεις που είχε γράψει πάνω στο κρεβάτι. Θα μπορούσαν μάλιστα να ερμηνευτούν ως σεντόνι και χαμογέλασε. Είχε έμπνευση και αυτή συνδυάστηκε με τη βαθιά αγάπη της Ανθρωπότητας. Ήταν του Χρόνου και το είχε αποδείξει εδώ και αιώνες. Αλλά εκείνη τη στιγμή κάθε σταγόνα του χρόνου είχε τη σημασία της γιατί ήταν γεμάτη ουσία. Δεν ήξερε όμως πόση χαρά θα προκαλούσαν στα πνεύματα το επόμενο πρωί. Δεν μπορούσε να τα δει με τ’ άστρα στο στόμα, ούτε να φανταστεί τις θάλασσες του πόθου και του πάθους που σχεδίαζαν με τα δάκτυλα όπως έκαναν παλιά στα σπήλαια για να μη χαθεί η πολύτιμη εικόνα και να παραμείνει στη μνημοσύνη χάρη στα χρώματα των αόρατων κινήσεων. Δεν έπρεπε να χαθεί ούτε σταγόνα από το έργο και γι’ αυτό έπιναν το γαλάζιο του ουρανού. Η αξιοποίηση του έργου ήταν τριπλή γιατί η αγάπη δεν μετρά και σταματά μόνο όταν είναι το πρέπον.