Τα πνεύματα αξιοποιούσαν την τεχνική του φρέσκου. Έπρεπε να κάνουν γρήγορα για να παραμείνει το στίγμα με το ίχνος που ήθελαν. Όλο το υλικό που είχαν στη διάθεσή τους, έπρεπε να γίνει πνευματικό.  Ήταν σαν τους γλύπτες που πάλευαν με το καλούπι, ακόμα κι αν το μοντέλο ήταν υπάκουο, γιατί έπρεπε να αξιοποιήσουν κάθε στιγμή, όσο η ρευστότητα επέτρεπε τις αλλαγές. Έτσι, όποιο ερχόταν πρώτο, προειδοποιούσε τα άλλα για να συμμετέχουν ενεργά στην κοινή δημιουργία. Έτσι το πλαίσιο είχε μεταμορφωθεί σε πεδίο  δράσης. Αρχικά δεν τολμούσαν να βρεθούν στον χώρο χωρίς να υπάρχει λόγος. Αλλά τώρα υπήρχε και αυτός δεν ήταν μόνο καθημερινός, είχε και πλούσια ποικιλία που τα ξάφνιαζε. Έτσι ακόμα κι αν ήταν πειραχτήρια, έβλεπαν το μέγεθος της προσφοράς κι ήξεραν ότι ήταν τεράστιο. Αυτό όμως δεν σήμαινε ότι θα ζητούσαν τίποτα λιγότερο. Άλλωστε δεν ζητούσαν τίποτα, τουλάχιστον ανοιχτά, αν και τα θέλω τους ήταν τόσο έντονα. Διάβαζαν λοιπόν με το δάχτυλό τους κάθε λεπτομέρεια, κάθε υποσημείωση, για να μην χαθεί τίποτα.