7931 - Αυτοαναφορές
Ν. Λυγερός
Κ: Δεν είμαι αυτό που είσαι..
Α: Το ξέρω ότι είσαι μοντέλο !
Κ: Δεν εννοώ αυτό !
Α: Πες μου λοιπόν.
Κ: Έχω λιγότερες αντοχές από σένα.
Α: Δεν πειράζει, θα αντέχω για σένα.
Κ: Και γι’ αυτό θέλω περισσότερα.
Α: Απόλυτα λογικό.
Κ: Είμαι μαθήτρια, αλλά δεν θέλω δάσκαλο.
Α: Είναι η επιλογή σου.
Κ: Ναι, αλλά εσύ με πειράζεις..
Α: Το βράδυ;
Κ: Όχι, όχι, αυτό δεν πειράζει..
Α: Ωραία. Τότε;
Κ: Με πειράζεις που υπάρχεις..
Α: Ξέρω δεν θα έπρεπε. Οι πιθανότητες φταίνε…
Κ: Κι εσύ !
Α: Γιατί;
Κ: Ήταν ανάγκη να είσαι δάσκαλος;
Α: Ναι.
Κ: Δεν ήταν ερώτηση.
Α: Παίρνω πίσω την απάντηση.
Κ: Αν ήσουν λίγο πιο κανονικός δεν θα με πείραζε τόσο..
Α: Πόσο να είμαι;
Κ: Εσύ τα ξέρεις αυτά.
Α: Ας πούμε…
Κ: Αλλά να ξέρεις να κάνεις όλα όσα κάνεις…
Α: Απλώς να μη τα σκέφτομαι τόσο…
Κ: Ναι !
Α: Αυτό όμως δεν είναι παράλογο;
Κ: Όχι !
Α: Τι είναι τότε;
Κ: Μια γυναικεία απαίτηση.
Α: Δεν αντιλέγω.
Κ: Ωραία !
Α: Τι ωραία;
Κ: Εννοώ τι όμορφα !
Α: Αφού δεν γίνεται…
Κ: Αφού ένας δάσκαλος μπορεί !
Α: Μα…
Κ: Όχι μα… Αφού μπορείς !
Α: Καλώς.
Κ: Οι άλλοι που δεν μπορούν δεν φταίνε.
Α: Ενώ εγώ ναι…
Κ: Είδες, συμφωνείς !
Α: Ας πούμε λοιπόν ότι είμαι καταδικασμένος…
Κ: Αχ, αυτά δεν τα μπορώ… Κάνε μου ένα χαμόγελο..όχι έτσι… Θέλω πιο αυθόρμητα… Έτσι !
Α: Ούτε στο θέατρο να ήμασταν.
Κ: Α ! Δεν θέλω θέατρο !Πόσο μ’ αγαπάς;
Α: Αλλάξαμε θέμα;
Κ: Κάνω ό,τι θέλω… Δεν απάντησες… Όχι τα φιλιά δεν αρκούν…
Α: Χμμ…
Κ: Θέλω να γράψεις κάτι μόνο για μένα…
Α: Ένα θεατρικό;
Κ: Κάτι το ξεχωριστό !
Α: Ένα κείμενο…
Κ: Περίμενε… Να το σκεφτώ… Ένα κείμενο θα το διαβάζουν και οι άλλοι… Σκέψου κάτι άλλο…
Α: Θα σου γράψω έναν πίνακα…
Κ: Δεν είναι λίγο παράξενο;
Α: Έτσι και να τον κοιτάζουν οι άλλοι μόνο εσύ θα τον διαβάζεις.
Κ: Πότε θα είναι έτοιμος;