Μόνο μετά συνειδητοποίησε την αξία του άλλου βλέμματος. Υπήρχε μάρτυρας για το θαύμα που ζούσε. Κι έβλεπε τη χαρά πάνω στο άλλο βλέμμα την ώρα της ανακάλυψης της άνοιξης. Μάζευε και αυτή πινελιές σαν να αγκάλιαζε λουλούδια. Διότι δεν ήταν πια μόνο τα δάκτυλα που μιλούσαν, αλλά όλο το σώμα. Ο πίνακας προκαλούσε τη χαρά της ψυχής. Και αυτά τα λουλούδια ήταν γεμάτα αγάπη. Άλλωστε η αγάπη ήταν η ουσία τους. Όλη η ζωή τους ήταν μόνο η προσφορά. Διότι ήταν το είναι του. Αυτή ήταν η ιδέα που είδε στα μάτια του άλλου βλέμματος. Έτσι μοιράστηκαν την ίδια ουσία σαν δύο παρτιτούρες του ίδιου συνθέτη, σαν μια παρτιτούρα για δύο όργανα, όπου υπήρχε ήδη το μονοπάτι του φωτός που οδηγούσε στην αρμονία. Το μόνο που έπρεπε να γίνει ήταν ο συντονισμός για να διαβάζουν τα ίδια μέτρα με την ίδια βραδύτητα για ν’ αρχίζουν οι κόσμοι να ζουν την ελευθερία τους. Η προσφορά ήταν η ίδια, ο ίδιος ποταμός που πότιζε όλες τις επιφάνειες που το είχαν ανάγκη, για να χαρούν την πηγή της ζωής που τους έδωσε το φιλί της ψυχής.