Αυτό το podcast είναι αφιερωμένο στα ανείπωτα θέλω. Αυτή η ιδέα υπάρχει μόνο στο πλαίσιο της σχέσης. Όταν έχουμε επαφές δεν είναι εφικτή γιατί δεν υπάρχει ανάδραση και γι’ αυτόν τον λόγο υπάρχουν μόνο παραγγελίες, γιατί τα ανείπωτα θέλω χωρίς ανάδραση, επειδή δεν υλοποιούνται, δεν αντέχονται απ’ αυτόν που τα σκέφτεται. Στο πλαίσιο της σχέσης αυτό είναι εφικτό, γιατί δε υπάρχει πια μόνο επικοινωνία, υπάρχει και συνεννόηση. Άρα μπορεί αυτό που δεν ζητάει η ζωή και θέλει η ψυχή, τελικά να εισακουστεί, να υπάρχει ανάδραση πάνω σ’ αυτό το θέμα και ουσιαστικά να καταλήγουμε σε μία προσφορά η οποία είναι ορατή σε σχέση με μία ζήτηση που είναι ανείπωτη. Όταν το βλέπουμε με αυτόν τον τρόπο καταλαβαίνουμε ότι είναι το ανάλογο από τη διαφορά που υπάρχει σε σχέση με το φιλί της ζωής, το οποίο δίνεται στο πλαίσιο της ύπαρξης και μετά από αυτήν την κίνηση που γίνεται πράξη υπάρχει η ζωή, αλλιώς θα υπήρχε απλώς ο θάνατος ο φυσικός, με το φιλί της ψυχής που υπάρχει στο πλαίσιο της ζωής και το οποίο είναι υπερβατικό σε σχέση με το άλλο που είναι φυσιολογικό, γιατί αυτό επιτρέπει το άγγιγμα της ψυχής, ενώ η ζωή δεν το ζήτησε. Η αλλαγή είναι ότι όταν αναφερόμαστε στην ψυχή, δεν υπάρχει το τέλος της ζωής, άρα αυτή η προσφορά, αυτό το φιλί της ψυχής ουσιαστικά, προετοιμάζει τον άνθρωπο για τη συνέχεια. Ενώ θα είχε την εντύπωση ότι αυτή θα τελειώσει με το τέλος της ζωής. Με το τέλος της ζωής υπάρχει η συνέχεια της ψυχής και όταν είμαστε λοιπόν σ’ αυτό το πλαίσιο, αναφερόμαστε κατευθείαν στην ψυχή χωρίς το ενδιάμεσο ή ακόμα και το εμπόδιο της ζωής. Όταν το καταλαβαίνουμε αυτό συνειδητοποιούμε ότι είναι ένα θεμέλιο στον χώρο της πίστης και ουσιαστικά μπορούμε να πούμε ότι το φιλί της ψυχής είναι και το άγγιγμα της πίστης. Με αυτόν τον τρόπο στην αρχή έχουμε απλώς μία επικοινωνία και μετά μία συνεννόηση. Στην αρχή έχουμε απλώς μία σχέση και στη συνέχεια έναν δεσμό. Για ποιον λόγο: Γιατί δεν είναι απλώς μία κοινή ταλάντωση, όπως λέμε και στο κείμενο από συμπαθητικές χορδές. Υπάρχει μία συγχορδία. Και είναι αυτό που θελήσαμε να υλοποιήσουμε και στο κόσμημα “αρμονίας ουσία”. Είναι ότι βλέπουμε το ανάλογο από τρεις χορδές που αντιπροσωπεύουν τη γυναίκα με τον άντρα σε ένα πλαίσιο αρμονίας. Ταυτόχρονα ενσωματώνουν ως τρεις χορδές το ερωτικό, το ιερό και το ιπποτικό και έχουμε μία αναπαράσταση μιας συγχορδίας. Την ώρα λοιπόν που κάθε χορδή έχει τη δική της νότα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ανδρική χορδή είναι το ντο, ότι η ιερή χορδή αρμονίας είναι το μι κι έχουμε και τη χορδή τη γυναικεία, το σολ. Έχουμε λοιπόν ένα ντο, μι, σολ, μία τέλεια συγχορδία και πρέπει να φανταστούμε ότι το κόσμημα απεικονίζει τις τρεις χορδές την ώρα της ταλάντωσης, όπου ακούγεται αυτή η συγχορδία, άρα δεν έχουμε ακριβώς το ίδιο σχήμα, γιατί είναι διαφορετικές οι νότες και είναι το σύμπλεγμα αυτό, που θα μας δώσει τελικά αυτήν τη συγχορδία, που είναι ένας πιο πολύπλοκος ήχος, με μεγαλύτερο βάθος και βέβαια ένα μονοπάτι προς την αρμονία.