Στην έρημο του δέρματος δεν βρίσκεις αμέσως την όαση γιατί δεν μπορείς να φανταστείς πως έρχεται το πολύτιμο νερό. Έτσι ανακαλύπτεις ανάμεσα στους αμμόλοφους του σώματος πού βρίσκεται η πηγή. Και τότε αντιλαμβάνεσαι ποια είναι η δύναμη του ανέμου που με το χάδι του ενεργοποιεί κάθε κόκκο ομορφιάς για να εμφανιστεί η πρώτη βροχή. Κι οι στάλες της ενώνονται για να πλάσουν την πρώτη υγρή ζωή που διασχίζει τις καμπυλότητες της ερήμου για να δημιουργήσει το πρώτο γυαλιστερό μονοπάτι που μοιάζει με θαύμα. Κι όμως είναι αυτό που θα ποτίσει τις αισθήσεις για να γίνουν ένα  πεντάγραμμο πάνω στο οποίο θα έμπαιναν οι πρώτες σταγόνες της κοινής ζωής μετά το πέρασμα του ιερού. Κι εκεί που δεν το περιμένεις τελικά εμφανίζεται η πράξη της απελευθέρωσης  που θυμίζει τον Delacroix που τόσο αγαπούσε αυτήν την έρημο. Γιατί τότε δεν είναι πια έργο επιστημονικής φαντασίας, αλλά για ανθρώπινη επανάσταση αφού κατάφερε να αποφύγει τις βάρβαρες απαγορεύσεις με τόλμη γαλάζια. Αυτή είναι τελικά η αποκάλυψη της άλλης ουσίας που λειτουργεί συμπληρωματικά σαν τη θάλασσα με τον ουρανό, σαν τη σελήνη με τον ήλιο την ώρα της πλημμύρας που πλημμυρίζει τα πάντα για να ζήσει την έκσταση της αρμονίας.