Είχαν βρεθεί στον ίδιο χωροχρόνο κι αυτό ήταν ήδη ένα δώρο που έπρεπε να αξιοποιήσουν. Δεν ήξεραν ακόμα πώς θα γινόταν επί της ουσίας, αλλά είχαν κάποια ιδέα. Έπρεπε όμως να βρεθούν κι από κοντά. Έτσι, όταν έγινε, το ένιωσαν αμέσως γιατί ο δεσμός είχε πια και άμεση επαφή , αλλά αυτό φάνηκε και πριν μηδενιστεί η απόσταση, σαν τον ουρανό που αγγίζει τη θάλασσα στον ορίζοντα. Διότι και το βλέμμα που καρφωνόταν μέσα στο άλλο, είχε τη σημασία του, ειδικά όταν ακολουθεί η εξέταση του γαλάζιου περιτυλίγματος που κοιτάζει κάθε λεπτομέρεια σαν να πίνει σταγόνες φωτός. Εκεί αρχίζει το ξεχείλισμα της αγάπης που στάζει μέλι από τη μία και υψώνεται από την άλλη, σαν να θέλουν να γίνουν ήδη ένα της αρμονίας χωρίς κανένα ενδιάμεσο. Έτσι, όταν άρχισε το άγγιγμα, συνέχισε και το δεύτερο με άνεση, χωρίς ενδοιασμούς, σαν να ήταν το ίδιο πνεύμα τα δύο σώματα. Η ιπποτική χειρολαβή έδωσε το παράδειγμα προς μίμηση κι εμφανίστηκε το ιερό σπαθί. Δεν επαρκούσε όμως, γιατί ήθελαν και οι δύο να ζήσουν μέσα στον άλλον και μάλιστα ταυτόχρονα για να ξεχειλίσει από παντού η αρμονία του έργου. Κι αυτό που ήθελαν έγινε γιατί ήταν το πρέπον για τον δεσμό. Να είναι ο ένας μέσα στον άλλον και να πάρει το είναι του μέσα του. Έζησαν έτσι και μετά το τέλος, ο ένας μέσα στον άλλον. Αυτό ήταν το φιλί της ψυχής που τους μεταμόρφωσε για να εισχωρήσουν στην κενότητα.