Ήταν δώρο αγάπης η χριστουγεννιάτικη κρέμα. Ήταν ένας τρόπος να υπάρχει ένα χάδι πάνω στο πρόσωπο που να έχει και στίγμα και ίχνος. Το στίγμα ήταν το πανέμορφο άρωμά της και το ίχνος αυτή η συνεχόμενη αίσθηση της αγκαλιάς των δακτύλων. Άλλωστε ποτέ δεν της είχε πει όχι όταν αναλάμβανε να περιποιηθεί το πρόσωπό του παρόλο που θυμόταν εκείνη την επαφή κάθε βράδυ όταν έπρεπε να δεχτεί τη βασιλική αγάπη της γιαγιάς. Δεν έλεγε τίποτα και μάλιστα με τα χείλη τού έκανε νόημα να μην ανοίξει τα δικά του. Συνειδητοποίησε ότι ήταν ήδη υπάκουο μοντέλο που μεταχαιρόταν με τη χαρά που ξεχείλιζε από τα δάκτυλά της. Ήταν μία άγραφη αρχή. Αυτή η περιποίηση δεν σήκωνε συζητήσεις. Ήταν δώρο μεγαλοσύνης. Έτσι όταν βρέθηκε η ευκαιρία υλοποίησε το αντίδωρο. Η χριστουγεννιάτικη κρέμα έγινε ζώνη επαφής δερμάτων. Δεν υπήρχε πια τριβή. Ο ένας και η άλλη ένιωθαν άμεσα το άλλο κομμάτι της ψυχής τους. Κι αυτή η απόλαυση δεν ήταν μόνο υπέρβαση, αλλά και τρόπος να γραφτεί άλλο ένα κομμάτι της ιστορίας τους με τη μαύρη πένα και να επιβεβαιωθεί η ουσία του πνεύματος. Ζούσε μέσα της πια δίχως όρια λόγω πίστης.