Με την ακύρωση της συμφωνίας πολυπακέτου του 2009 που αφορούσε την υφαλοκρηπίδα, την ΑΟΖ, τα χωρικά ύδατα και το μειονοτικό, είχαμε μία αναδίπλωση της διπλωματίας μας το 2013 όταν αρχίσαμε τις επαφές μας με την Ιταλία για μια συμφωνία οριοθέτησης που πετύχαμε το 2020. Αυτή η συμφωνία ήρθε να ενισχύσει εκείνη του 1997 περί υφαλοκρηπίδας αλλά όχι μόνο γιατί έδωσε ΑΟΖ στα Διαπόντια Νησιά και σταθεροποίησε τη θέση μας. Ήρθε μετά τη διακυβερνητική συμφωνία που κάναμε για τον αγωγό EastMed. Έτσι ανοίξαμε τον κύκλο για ένα νέο γύρο διαπραγματεύσεων με την Αλβανία αλλά από μία ενισχυμένη θέση. Μάλιστα σε αυτό το πλαίσιο κάναμε και την επέκταση στα 12ΝΜ στο Ιόνιο. Έτσι το τοπίο είναι πιο ξεκάθαρο. Επίσης η Αλβανία που εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ το 2009, βρίσκεται τώρα σε μια ενταξιακή πορεία στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όλα αυτά τα νέα δεδομένα πρέπει να αξιοποιηθούν και γι’ αυτό πρέπει να προετοιμαστούμε να υπογράψουμε ένα συνυποσχετικό για την παραπομπή του θέματος στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, αφού και η Αλβανία και η Ελλάδα έχουν υπογράψει το Δίκαιο της Θάλασσας και το έχουν κυρώσει. Διότι η διαπραγμάτευση παραμένει δύσκολη και δεν έχουμε τη σχέση που έχουμε με την Ιταλία. Προχωρούμε λοιπόν σταθερά και χωρίς βιασύνη.