Ήταν απίστευτο να βρεθεί σε αυτήν τη στάση γιατί ποτέ δεν το είχε ζητήσει ακόμα κι αν το είχε σκεφτεί πολλές φορές. Έπρεπε όμως να το νιώσει για να καταλάβει πραγματικά τι δεν είχε πει. Ήταν τα δάκτυλα που έδειξαν το εσωτερικό μονοπάτι της πολυκυκλικότητας στα χέρια που μόνο μετά αυτήν την ανάβαση στάθηκαν κυκλικά στην περιοχή του ομφαλού για ν’ αρχίσει η πρώτη βραδύτητα με το κέντρο του κόσμου πριν αγγίξει την αρχή όσο πιο τρυφερά γινόταν. Ήταν λουλούδι που δεν ήθελε να κόψει όσο άγριο και κι αν ήταν. Έτσι πέρασε από κάθε πέταλο σαν να ήταν μετέωρος ίππος. Και αυτός ο βηματισμός έδωσε το στίγμα της δεύτερης βραδύτητας που επικεντρώθηκε στο σημείο της απελευθέρωσης για να νιώσει τον παλμό της ψυχής που είχε ανοίξει. Έτσι σιγά σιγά αφού έπιασε την άκρη άρχισε ν’ αφήνει το ίχνος του ουρανού πάνω στη θάλασσα. Τότε συνεχίστηκε η κατάδυση στη βαθύτητα που  έκοβε την αναπνοή για να ζήσει η τρίτη βραδύτητα που θα ξεχείλιζε παντού για να χαρεί η ψυχή την ελευθερία της.