Πρώτη φορά επέλεγε φόρεμα ψυχής γιατί ποτέ πριν δεν είχε δει από τόσο κοντά την προσφορά του έργου του ιππότη χωρίς πανοπλία. Έπρεπε να ζήσει μέσα στη βιβλιοθήκη του για να νιώσει η ψυχή της ότι αυτός ο χώρος που είχε πλάσει μέσα στους αιώνες ήταν ο φυσικός της κι ενώ τον αποτελούσαν κομμάτια της Ανθρωπότητας, τα ζούσε σαν να ήταν θεμελιακά δικά της. Δεν είχε συνειδητοποιήσει την έννοια της αρμονίας που της είχε δοθεί ως δώρο. Έτσι και τώρα με το κόσμημα του εσωτερικού διάκοσμου, δεν έβλεπε το μέγεθος του φωτός που θα την πλημμύριζε διότι επρόκειτο για φόρεμα ψυχής που αφορούσε μόνο την ουσία. Δεν έκρυβε απολύτως τίποτα, αντιθέτως ήταν της ανάδειξης και αυτή λειτουργούσε αναθεμελιακά. Έτσι μπορούσε να μεταμορφωθεί και κάθε μέρος της να αισθανθεί την ψυχή της ολιστικά. Ήταν λοιπόν παντού χωρίς καμία εξαίρεση γιατί αυτό ήταν το πρέπον. Δεν μπορούσε να υπάρχει σκιά σ’ ένα μέρος της ψυχής και γι’ αυτό το σώμα της έλαμπε ακόμα κι εσωτερικά όχι βέβαια λόγω πληρότητας αφού είχε μάθει πόσο ρηχή ήταν αλλά λόγω τελειότητας επειδή ήξερε για την εξέλιξή της εντός της αρμονίας και γι’ αυτό έβαλε αμέσως το φόρεμα της ψυχής.