Ας ασχοληθούμε σ’ αυτό το podcast με τη διαφορά που υπάρχει μεταξύ του Απόστολου Ανδρέα και του Απόστολου Πέτρου. Ξέρουμε ότι είναι και οι δύο αδέλφια. Ονομάζουμε συχνά τον Ανδρέα Πρωτόκλητο, γιατί ουσιαστικά είναι ο πρώτος που θα πάει με τον Χριστό. Ο Ανδρέας ήταν ήδη στην ομάδα του Ιωάννη του Βαπτιστή, κατά συνέπεια είχε πρόσβαση στην αναγνώριση του Μεσσία από τον Άγιο Ιωάννη και θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν φυσιολογικό, λόγω του τρόπου σκέψης που είχε, να μεταμορφωθεί σε μαθητή του Ιησού Χριστού. Η ιδέα είναι η διαφοροποίηση που γίνεται με τον Πέτρο. Ο Πέτρος, ενώ είναι αδερφός του, δεν πηγαίνει στην ομάδα του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή και ουσιαστικά θα κάνει την πρώτη κίνηση, μόνο όταν θα έχει με τον Χριστό. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχουμε δύο τρόπους σκέψης. Ο ένας είναι άμεσος, ο άλλος είναι έμμεσος. Ο άμεσος είναι αυτός που ακολουθεί την πηγή, άρα είναι πηγαίος. Ο έμμεσος είναι αυτός που αναγνωρίζει το φως και μπορούμε να πούμε κατά κάποιο παράδοξο τρόπο ότι είναι πιο εύκολο ν’ ακολουθήσεις το έμμεσο μονοπάτι παρά το άμεσο. Άρα ενώ φαίνεται να υπάρχει μια δυσκολία στο να ακολουθήσεις τις συμβουλές, οι συμβουλές διαμορφώνουν ένα μονοπάτι που είναι πιο προσβάσιμο. Από την άλλη πλευρά η πηγαία κίνηση δεν ασχολείται με αυτές τις συμβουλές, γιατί μπορεί και να μην τις καταλαβαίνει στην αρχή. Πάντως αυτό που γίνεται είναι ότι δεν είναι μία προσέγγιση που αφορά μια νοητική επεξεργασία, δεν υπάρχει μια εξήγηση, υπάρχει αυτή η αμεσότητα που είναι πραγματικά εξαιρετική, γιατί αποτελεί εξαίρεση, που μπορεί να γίνει μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις. Από την άλλη πλευρά υπάρχει μια πιο γενική τάση, η οποία επιτρέπει να προσεγγίσουμε περισσότερους ανθρώπους που είναι μέσω της αναγνώρισης, γιατί ουσιαστικά βασίζεται στην αναγνώριση του Έργου που δείχνει το ον, ενώ όταν είναι πηγαίο, το ον επαρκεί από μόνο του, γιατί ερμηνεύεται σαν εν δυνάμει Έργο. Ο ένας κοιτάζει τις πράξεις, τα έργα, ακόμα και τα θαύματα, ο άλλος κοιτάζει το ον. Το ερώτημα είναι ποια είναι η καλύτερη επιλογή. Δεν υπάρχει κάτι που να είναι καλύτερο. Αυτό που έχει σημασία είναι αν μία από τις δύο μεθόδους επαρκεί για ν’ αλλάξουμε, όταν λέμε ότι είμαστε πιστοί. Δεν υπάρχει λοιπόν ανταγωνισμός, υπάρχει μια μορφή συμπληρωματικότητας. Κι έχει ενδιαφέρον να το δούμε ότι υπήρξαν αυτά τα δύο μονοπάτια με τον Ανδρέα και με τον Πέτρο. Στο τέλος μάλιστα μπορούμε να πούμε ότι αναδείχτηκε η εξαιρετική επιλογή, διότι, ενώ είναι άμεση, στη διάρκειά της είναι δύσκολη. Ενώ η άλλη, ενώ είναι έμμεση, στη διάρκειά της είναι πιο εύκολη. Σε κάθε περίπτωση, εύκολο ή δύσκολο, είναι πάντοτε απλό. Αυτή η απλότητα φαίνεται στην πίστη, γιατί δεν επιβάλλει κάτι. Αξιοποιεί αυτό που υπάρχει και αυτό που υπάρχει, αν αξιοποιηθεί, αρχίζει να ζει.