Βρισκόταν ανάμεσα στα μουσικά όργανα και στα εργαλεία ζωγραφικής όταν ένιωσε την ανάγκη του χιονιού. Ο χειμώνας θα ήταν πολύ λευκός για να συνδυάσει την παρτιτούρα του Vivaldi και τον Σουπρεματισμό του Μάλεβιτς. Υπήρχε μια μορφή αυτοαναφοράς. Η μουσική είχε τους ήχους του χειμώνα και το λευκό μιλούσε για το λευκό. Ήταν σαν την ουσία του έργου που έκανε αναφορά στο έργο της ουσίας. Αυτό ήταν το χιόνι που έπρεπε να χιονίσει. Αυτό ήταν το λευκό που σ’ άφηνε με ανοιχτό το στόμα για να γεμίσει ουσία. Έτσι ζούσες τη λευκή νύχτα με τ’ άστρα στο στόμα γιατί ήταν η προετοιμασία για  την ομορφιά του πρωινού όταν θα ξημέρωνε ο κόσμος. Σκέφτηκε ότι υπήρχε ανάγκη να πιει τον χειμώνα. Έτσι η ανεξάντλητη πηγή άρχισε το έργο της δίνοντας ένα καινούριο στίγμα και συνεχίζοντας την ιπποτική παράδοση όπου τα δίνεις όλα χωρίς να περιμένεις τίποτα. Δεν υπήρχε το εγώ, μόνο το απόλυτο. Δεν ήταν ο ένας αλλά ο άλλος που ήξερε ότι είναι και το Ένα. Έτσι έφτασε η νιρβάνα με τη σκέψη της πηγής και του ανοίγματος, της προσφοράς και της γεύσης.