Αυτό το podcast θα είναι αφιερωμένο στη μνήμη και στην αξιοπρέπεια του φίλου μας του Σόλωνα Κασσίνη. Είναι πάντα δύσκολο, όταν πεθαίνει κάποιος δικός μας, ο οποίος έκανε τόσα πολλά για την πατρίδα, να βρούμε τις λέξεις τις κατάλληλες. Θυμάμαι αυτό που έλεγε ο Einstein για τον φίλο του τον Langevin. Όταν πεθαίνει κάποιος που έχει αφήσει ένα τεράστιο έργο, είναι σαν να ολοκληρώνεται ένας πίνακας. Και νομίζω ότι μπορούμε άνετα να το πούμε για τον Σόλωνα, ειδικά στον τομέα της Κυπριακής ΑΟΖ, της αξιοποίησης των υδρογονανθράκων. Ο Σόλωνας ήταν από μία οικογένεια πολύ φημισμένη στο παγκόσμιο γίγνεσθαι χάρη στον αστρονόμο Cassini. Είναι αυτός που εντόπισε τη διαφοροποίηση που υπάρχει στους δακτύλιους του Κρόνου και γι’ αυτό έχει αφήσει και το όνομά του σ’ αυτόν τον περίφημο διαχωρισμό. Ο Σόλωνας είναι, αν έπρεπε να βρω ένα ζώο να τον αντιπροσωπεύει και το έχω πει και σε διαλέξεις, όταν ήταν ζωντανός, είχαμε τη χαρά να κάνουμε και διάλεξη μαζί, είναι αρκούδα. Ή μάλλον τώρα είναι πιο πολύ πολική αρκούδα. Θέλω να πω μ’ αυτό ότι δεν έκανε ποτέ πίσω  και στα πιο δύσκολα. Όταν άλλοι αμφισβητούσαν το θέμα της ΑΟΖ, όταν του έκαναν ακόμα και ΕΔΕ για να σταματήσει τις δραστηριότητές του και να μην υπερασπίζεται σε αυτόν τον βαθμό την αξιοποίηση και στη συνέχεια την ανακάλυψη του κοιτάσματος Αφροδίτη, δεν έκανε ποτέ πίσω.  Έχω στο μυαλό μου πολλά ανέκδοτα που μου έχει πει ο ίδιος, που ξέρω κι από κοινούς φίλους, πάνω σ’ αυτόν τον αγώνα. Θυμάμαι επίσης και την πίεση που άσκησε πάνω στον Τάσσο Παπαδόπουλο για να γίνει η θέσπιση της ΑΟΖ, η οποία έγινε αμέσως μετά την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν και την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή  Ένωση. Αλλά θυμάμαι επίσης τον Χάρη τον Λάμπρου. Όταν βρεθήκαμε την πρώτη φορά με τον Σόλωνα, το ύφος που είχε και ταιριάζει βέβαια και με το ζώο, είχαμε πάει στο γραφείο του, είχε κανονιστεί κι αυτό το ραντεβού, ήμασταν στην Κύπρο βέβαια εμείς οι Ελλαδίτες, μας έβλεπε κάπως παράξενα, γιατί δεν είχε συνηθίσει να βλέπει Ελλαδίτες ν’ ασχολούνται με τα θέματα της ΑΟΖ, που παλεύαμε κι από πριν, ο Χάρης στον τομέα του στρατού και ειδικά στον τομέα της Πολεμικής Αεροπορίας πρωτοστάτησε σ’ αυτόν τον αγώνα, ακόμα και τώρα χαιρόμαστε όλα αυτά που έκανε και βέβαια ήταν και υποπτέραρχος στην Κύπρο. Αυτό που έχει σημασία είναι  να καταλάβουμε, ότι όταν κάναμε αυτήν την πρώτη επαφή, δεν πιστεύαμε καθόλου ότι θα είχαμε αυτήν τη σχέση στη συνέχεια και για τόσα χρόνια, γιατί ήταν πολύ δύσκολος, πολύ σκληρός, κρατούσε μια άμυνα και χρειάστηκε πολύς κόπος για να δει ότι είμαστε μαζί του, ότι θα παλέψουμε  μαζί του, ότι θα παλέψουμε και για την Ελλάδα και για την Κύπρο μ’ έναν τρόπο στραηγικό. Ήταν τεχνικά πιο κοντά στον Ηλία Κονοφάγο, έναν άλλον αγωνιστή για το θέμα της ΑΟΖ, χημικό μηχανικό, ήξερε τα πράγματα ακριβώς επί της ουσίας, δεν μιλούσε για να μιλήσει, ακριβολογούσε, ήταν σίγουρα απότομος, αλλά ήταν και  η χάρη του, γιατί, όταν είχαμε προβλήματα με ραγιάδες ή με Τούρκους που προσπαθούσαν να μας επηρεάσουν, αυτό το απότομο ύφος τελικά ήταν μια τεράστια άμυνα για την Κύπρο. Τον έζησα και με τον Θεόδωρο Καρυώτη και με τον Βασίλη τον Κικίλια, μάλιστα με την πρωτοβουλία του Βασίλη γράψαμε ένα βιβλίο μαζί για το θέμα της ΑΟΖ και οι τρεις. Ήταν μεγάλη χαρά γιατί μας  και τιμή που έγινε αυτή η πρόταση, ήταν ένας τρόπος να βρεθούμε μαζί, χειροπιαστά και μάλιστα και από κοντά. Συνεχίστηκε αυτός ο αγώνας, κάθε φορά που υπήρχε νέος γύρος αδειοδότησης, συζητούσαμε τις επιτυχίες της Κύπρου, τα νέα συμβόλαια την καθοδήγηση του Σόλωνα σε όλα αυτά τα σημεία. Είχε μιλήσει και μαζί μας στην εποχή που αναζητούσε μία θέση και λειτούργησε και κοντά στον Αντώνη Σαμαρά. Αυτό που μας μένει από το έργο του Κασσίνη δεν είναι απλώς ένας πίνακας, όπως έλεγα στην αρχή, είναι ένα έργο μέσα στο οποίο ζούμε. Ένας πίνακας που είναι μεγαλύτερος από την Κύπρο, γιατί είναι η ΑΟΖ της Κύπρου. Είναι τα ονόματα, όπως η Αφροδίτη και η Καλυψώ και στη συνέχεια δικαιώθηκε και με τον Γλαύκο και με τον Κρόνο. Τώρα μπορούμε να πούμε ότι έχει αναγνωριστεί από όλους ότι η Κύπρος είναι όντως σε αυτό το γεωπολιτικό, γεωοικονομικό, γεωστρατηγικό επίπεδο, χάρη στην τεράστια συμβολή, χάρη στην τεράστια προσφορά του Σόλωνα. Και γι’ αυτό ακόμα και αν μας άφησε με αυτόν τον τρόπο, είχε δυσκολίες εδώ και καιρό, πάλευε, κατάφερε να συμπληρώσει αυτές τις επτά δεκαετίες αφήνοντάς μας μια παρακαταθήκη, πραγματικά μια διαθήκη σε σχέση με την ΑΟΖ για την Κύπρο. Και τώρα μπορεί πολλοί νέοι να θεωρούν ότι είναι αυτονόητο η Κύπρος να έχει θεσπίσει ΑΟΖ, να έχει κάνει οριοθέτηση με την Αίγυπτο, με το Λίβανο, με το Ισραήλ, να έχει ανακαλύψει κοιτάσματα να συνεχίζει και να πρωτοστατεί σε αυτόν τον τομέα. Όμως αυτό το αυτονόητο είναι απλώς το έργο του Σόλωνα, που δεν σταμάτησε ποτέ, αναγνωρίστηκε βέβαια και στην Κύπρο το έργο του όσο ήταν ζωντανός, έγινε ακόμα και βουλευτής, Αναγνωρισμένος και πάλι για όλα αυτά που έχει υλοποιήσει. Άρα μπορούμε να πούμε ότι μια αναφορά σε αυτόν μας γεμίζει χαρά. Και επειδή μας αφορά και το θέμα της ψυχής χαιρόμαστε που μιλάμε για τον Σόλωνα Κασσίνη, γιατί ήταν πραγματικά Άξιος.