Aυτό το podcast είναι αφιερωμένο στο γεγονός ότι το Eυρωπαϊκό Kοινοβούλιο ενέκρινε το ψήφισμα το οποίο αφορούσε το Holodomor και ουσιαστικά με αυτόν τον τρόπο αναγνωρίζει το Holodomor ως μία Γενοκτονία. Είναι μία αναγνώριση που είναι θεαματική – μπορεί να ήταν προβλεπόμενη με τις νέες συνθήκες – αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτό γίνεται μετά από 90 χρόνια, αυτή η Γενοκτονία έγινε το 1932 -1933 – φέτος είμαστε λοιπόν σε αυτό το επετειακό πλαίσιο – και μπορούμε να πούμε ότι η απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου είναι πολύ σημαντική για ποιο λόγο: πρώτον έχουμε πεντακόσιους επτά Βουλευτές που ψήφισαν «υπέρ». Άμα σκεφτούμε ότι μόνο δώδεκα ψήφισαν «κατά» και δεκαεπτά απείχαν, καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλη σημασία έχει αυτή η απόφαση. Το άλλο που είναι σημαντικό είναι ότι το κείμενο της ανακοίνωσης είναι εντελώς ξεκάθαρο, από τη στιγμή που λέει ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αναγνωρίζει το Holodomor, τον τεχνητό λιμό του 1932- 1933 στην Ουκρανία, ο οποίος προκλήθηκε από τις σκόπιμες ενέργειες του σοβιετικού καθεστώτος σαν Γενοκτονία κατά του λαού της Ουκρανίας.

Είναι πολύ σημαντικό γιατί πολλές προσπάθειες έγιναν σε αυτό το επίπεδο ειδικά από τη Σοβιετική Ένωση αλλά και από τη Ρωσία για να καθυστερήσει αυτή η αναγνώριση και να μην επιτευχθεί η γενίκευση της αναγνώρισης. Επίσης, το κείμενο προβλέπει και αλλά δεδομένα εφόσον γράφει, παράλληλα καταδικάζει έντονα τέτοιες ενέργειες του ολοκληρωτικού, σοβιετικού καθεστώτος, οι οποίες οδήγησαν στο θάνατο εκατομμυρίων Ουκρανών και υπονόμευσαν σημαντικά τα θεμέλια της ουκρανικής κοινωνίας. Έχει σημασία που επιμένει το Ευρωκοινοβούλιο πάνω σε αυτό το θέμα για τις επιπτώσεις της Γενοκτονίας και όχι μόνο για την Γενοκτονία σαν ιστορικό κείμενο. Λέει επίσης ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο καλεί όλες τις χώρες, ιδίως τη Ρωσική Ομοσπονδία καθώς και άλλες χώρες που προέκυψαν μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, να ανοίξουν τα αρχεία τους σχετικά με τον λιμό του 1932-1933 στην Ουκρανία, καλεί τα κράτη – μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τις τρίτες χώρες να προωθήσουν την ευαισθητοποίηση για τα γεγονότα αυτά καθώς και για αλλά εγκλήματα που διαπράχθηκαν από το σοβιετικό καθεστώς, ενσωματώνοντας την ιστορική γνώση για αυτά σε εκπαιδευτικά και ερευνητικά προγράμματα προκειμένου να αποτραπεί η επανάληψη παρόμοιων τραγωδιών στο μέλλον.

Εδώ βλέπουμε ότι υπάρχει επίσης και το επόμενο στάδιο, όχι μόνο το θέμα της αναγνώρισης αλλά της διάδοσης των εγκλημάτων, των επιπτώσεων, είναι υπέρ της μνήμης και της αξιοπρέπειας των θυμάτων, βλέπει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ξεκάθαρα και ξεχωριστά το θέμα της Ουκρανίας, γιατί είναι πολλοί που προσπάθησαν να το ενσωματώσουν σε κάτι πιο γενικό, υπήρχε μια γεωπολιτική κατεύθυνση ειδικά εναντίον των Ουκρανών, επιπλέον από μια ρατσιστική προσέγγιση εκείνη την εποχή από το σοβιετικό καθεστώς εναντίον του ουκρανικού λαού. Άρα μπορούμε να πούμε ότι σήμερα χαιρόμαστε παρά πολύ γι’ αυτήν την απόφαση, το γεγονός ότι αυτό το ψήφισμα πέρασε με αυτόν τον τρόπο που είναι θεαματικός μας αγγίζει ακόμα περισσότερο και θεωρούμε ότι είναι μια δικαίωση για όλους τους ανθρώπους που παλεύουν τόσα χρόνια για να μην πω δεκαετίες, για το θέμα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ουκρανών.

Νομίζω ότι επίσης το γεγονός ότι είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που παίρνει αυτήν την απόφαση θα βοηθήσει παρά πολλές χώρες εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης να ακολουθήσουν αυτό το παράδειγμα γιατί θα μπορούν να βασιστούν πάνω στο υπόβαθρο. Δεν είναι μια αναγνώριση που αφορά μόνο ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας, είναι συγκεκριμένα μια Γενοκτονία, άρα ξεκαθαρίζει το τοπίο, ξεκαθαρίζει το πλαίσιο και μπορούμε να πούμε ότι τελικά αυτή η εισβολή στην Ουκρανία, τον Φλεβάρη του 2022 κατάφερε να επιταχύνει τη διαδικασία της αναγνώρισης και οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αναγνωρίσουν επιτέλους, αυτό το έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας, τη Γενοκτονία του σοβιετικού καθεστώτος εναντίον των Ουκρανών. Μην ξεχνάμε ότι είχαμε πάνω από 7.000.000 γενοκτονημένους από αυτό το καθεστώς βαρβαρότητας, το οποίο βασιζόταν στην ιδέα ότι «καλύτερα να γενοκτονήσουμε τους Ουκρανούς για να φανεί ότι ο κομμουνισμός της Ρωσίας είναι μια επιτυχία, για να φανεί ότι τα καταφέρνουμε». Και καταλαβαίνουμε λοιπόν πόσο βάρβαρη είναι αυτή η διαδικασία, εφόσον είναι έτοιμη, για να υποστηρίξει μια ιδεολογία βαρβαρότητας, να θυσιάσει τόσους ανθρώπους, να διαπράξει αυτήν τη γενοκτονία για να πείσει ποιον και ποιους. Άμα σκεφτούμε ότι είμαστε πριν τον Ψυχρό Πόλεμο, τη λεγόμενη περίοδο Ante Cold War, καταλαβαίνουμε ότι ήδη από τότε υπήρχαν κινήσεις για να εμφανιστεί επίσημα αυτός ο Ψυχρός Πόλεμος και όσοι πιστεύουν ότι είναι η Σοβιετική Ένωση που χάλασε τα ιδανικά του κομμουνισμού, πρέπει να συνειδητοποιήσουν όλοι τους ότι η Σοβιετική  Ένωση υπάρχει από το 1922, ότι αυτά έγιναν μόνο 10 χρόνια μετά την επίσημη γέννησή της, η οποία δεν έγινε το 1917, ήταν μια επανάσταση και πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτή η ιδεολογία, όταν υλοποιείται, δεν μπορεί να αποφύγει να διαπράξει γενοκτονία, γιατί θέλει να πείσει όλους τους ανθρώπους ότι είναι μια καλή και σωστή ιδεολογία και κάθε φορά που το έχει κάνει, έχει καταστρέψει ένα μέρος της Ανθρωπότητας, επειδή πάντοτε επιλέγει μία βάρβαρη λύση.

Αυτό σημαίνει τελικά ότι αυτή η ιδεολογία έχει ενσωματωμένα στοιχεία βαρβαρότητας στα θεμέλιά της και γι’ αυτό, κάθε φορά που εμφανίζεται επί του πρακτέου, υλοποιεί αυτά τα εγκλήματα και αυτές τις γενοκτονίες. Έτσι το παράδειγμα της γενοκτονίας των Ουκρανών, που πρέπει να καταλάβουμε ότι έγινε μ’ έναν τρόπο που αφορούσε αυτόν τον τεχνητό λιμό, δηλαδή ουσιαστικά εξανάγκασαν τους ανθρώπους να πεθάνουν στην πείνα, γιατί, για να κρατήσουν αυτές τις αποθήκες σιταριού, για να μπορούν να πουν ότι τα καταφέρνει το σύστημα το σοβιετικό, ότι ο κομμουνισμός ήταν κάτι το οποίο αποτελούσε μια επιτυχία για να μπορούν να το διαδώσουν και αλλού. Καταλαβαίνουμε λοιπόν πόσο σημαντικό είναι μετά από 90 χρόνια να ξαναβάζουμε τα πράγματα στη θέση τους, τουλάχιστον σε ευρωπαϊκό επίπεδο και να καταλάβουν όλοι ότι αυτή η πράξη βαρβαρότητας δεν ανήκει στη λήθη, δεν ξεχάσαμε τίποτα κι αντιθέτως αναγνωρίζουμε ακόμα πιο μαζικά, συμβολικά, πολιτικά, ευρωπαϊκά, τη γενοκτονία που έγινε το 1932-1933. Αυτή τη χαρά μας θέλαμε να την διαδώσουμε με τον πιο φανερό τρόπο που υπάρχει, μέσα από αυτό το podcast, έτσι ώστε να καταγραφεί ότι ήταν ένα κατόρθωμα της Ανθρωπότητας.