Όσο απίστευτο κι αν ήταν, το ύφος του βιβλίου άλλαζε όλο το περιβάλλον του. Είχε τον ρυθμό ενός παραδοσιακού οργάνου που ακολουθούσε μία φωνή με τις ανάσες της, που ήταν ικανή να τραγουδήσει και με το λαρύγγι της για να εμπλουτίσει τις προτάσεις του παρελθόντος. Η σάγκα δεν ήταν απλώς ένα ανώνυμο πνεύμα, ήταν και το έπος παγωμένων ψυχών που ήθελαν ένα ηφαίστειο για να λιώσουν και να ξεχειλίσουν, αφού ήταν ο μόνος τρόπος να απεγκλωβιστούν. Και αυτήν τη λάβα την ένιωθε μέσα του να κυλάει με τη βραδύτητα της θάλασσας και τη βαθύτητα του φωτός. Το αίμα της λάβας έγραφε πάνω στο γαλάζιο του ωκεανού, το μαύρο της πέτρας του ηφαιστείου. Με αυτά ήταν γραμμένα τα γράμματα του πολύτιμου βιβλίου και σε αυτήν τη γλώσσα αρχικά.  Ήταν λοιπόν δώρο των αιώνων για όσους μπορούσαν να ζήσουν τα χίλια χρόνια της απόστασης για να δουν την ουσία της εποχής. Η ανάγνωση γινόταν τεχνικά το φθινόπωρο, στα πρόθυρα του Χειμώνα και αυτό έλεγε και το βιβλίο. Θα μπορούσε να ήταν ένα άλλο τελευταίο βασίλειο, αλλά η ιστορία δεν είχε σταματήσει και συνέχιζε να γράφει για το νησί του παρελθόντος που είχε αγαπήσει ο Χρόνος.