Το ξύλινο τραπέζι
δεν άνηκε πια στη φαντασία
το είχαμε δει μαζί
σ’ εκείνο το υπόγειο
όπου αμέσως μας είχε αγγίξει.
Απλό, λιτό, περίμενε
τους ανθρώπους του
για να ζήσει και πάλι
το παλιό του ξύλο
δίπλα στα χάδια
στις φωνές και τα γέλια
την αγάπη μας
και να υποστηρίξει
μια οικογένεια απλή
που ήξερε ακόμα
για την αξία των άλλων
πατατοφάγων.